ใต้ม่านฟ้า...คีตใจ

ทะเลดาว

ใจดวงเดียว...เพียงหนึ่งนี้...ทั้งสี่ห้อง
คงจะต้อง...ยอมรับว่า...เจ็บสาหัส
ถูกคำสั่ง...ลงอาญา...สารพัด
ที่บังอาจ...เอื้อมคว้าดาว...จึงร้าวราน   
สิ้นแสงแห่ง...สุรีย์ฉาย...ใจสิ้นหวัง
เกลียดหรือชัง...จึ่งร้างทิ้ง...ทิพย์สถาน
ยั่วคำเย้า...ดาวง้องอน...อ้อนนงคราญ       
อ้อยเป็นชาน...รสหวานสิ้น...ผินหลังจร
วันนี้ขอ...มาบรรเลง...เพลงสุดท้าย
คงไม่มี...ซอสามสาย...ทุ้มนุ่มอ่อน
ไม่มีขิม...ขลุ่ย จะเข้...เห่ยามนอน
เครื่องดนตรี...ปี่พาทย์มอญ...กล่อมกมล
นาฎศิลป์...คงสิ้นแล้ว...แววที่ว่า
คีตาพจน์รจนา...ค่าจึงหม่น
เจิดจรัส...รัศมี...ที่เคยยล
คุ้นนัยสื่อ...นฤมล...จนโน๊ตคีย์ 
ไม่มีเสียง...แว่วกังวาน...ที่หวานซึ้ง
ใต้เมฆม่าน...ผ่านซอ ซึง...ถึงทุกที่
ท่วงทำนอง...ของบทเพลง...แห่งราตรี
ทุกเครื่องสาย...เคยดีดสี...พลิ้วแผ่วเบา
หากได้ยิน...คงดนตรี...คีตรส 
ที่เก็บกด...ดวงใจช้ำ...ยามเงียบเหงา
บรรเลงผ่าน...ม่านน้ำตา...ทะเลดาว
สลายราว...น้ำค้างต้อง...แสงตะวัน
ภาพกระจ่างของนางฟ้า...ที่ว่ารัก
ต่อนี้จัก...ต้องลางเลือน...เหมือนภาพฝัน
ค่อยจางหาย...ไปจากใจ...คล้ายหมอกควัน
ฝังเตือนจิต...นิจนิรันดร์...คือสองเรา
เวลาไม่เคยลบความทรงจำ