--- ครวญจันทร์ ---

พู่กัน (เฉพาะกิจ)

            ร้อยดาวเดือนเคลื่อนคล้อยลอยเกลี่อนฟ้า
                    อุ่นจันทราทาบใจในคืนหนาว
                เสียงหรีดหริ่งกริ่งกรั่งดังกริ่งกราว
                คืนสกาวฟ้ากราวเมฆดุจเสกมนต์
                    ฉันนั่งลงตรงพื้นใกล้ผืนน้ำ
                นอนลงต่ำเงยหน้าเทียมหญ้าสน
              มองเมฆคล้อยลอยคว้างกลางลมบน
                   บังจันทร์จนมืดคล้ำปานย่ำใจ
                ดับลงแล้วจันทร์เจ้าฉันเหงานัก
                ตรงที่พักฉันนอนลงพงหญ้าไหว
           กลับหมองหม่นเหมือนมารมาผลาญใจ
               ให้ร้าวไหวอ่อนแรงไร้แสงจันทร์
                 ขอลมฟ้าลมดาวช่วยพราวพัด
                 โบกสะบัดเมฆาเบื้องหน้านั้น
              เพียงแสงนวลยวนตาส่องมาพลัน
              ความเหงานั้นคงจางไปในใจเรา
                    ค่ำคืนหนาวคืนนี้ไม่มีรัก
             ฉันนอนพักพิงกอหญ้าแววตาเหงา
               คล้อยต่ำแล้วแคล้วลาจันทราเจ้า
                      ใกล้รุ่งเช้าเต็มทีนาทีใด
                ใกล้ขอบฟ้าเวลาลับดับคืนเศร้า
       พระจันทร์เจ้า..เจ้าเคยเหงาเหมือนเราไหม
             ใต้แสงเดือนเคลื่อนคล้อยล่องลอยไป
               ไม่เห็นใครครวญจันทร์เช่นฉันเอง
               คงเพราะฟ้ายามค่ำคืนคนตื่นน้อย
               จันทร์คงคอยเฝ้าหาคนถูกข่มเหง
             ลมฟ้ากราวดาวฟ้าไกลเรียงสายเพลง
               คอยบรรเลงเสียงจันทรายามราตรี
               เมื่อย่ำเช้าขอเหงาจางไกลจากฝัน
                    จบคืนวันแสนทุกข์ไร้สุขี
                  จุดชีวิตแห่งความจริงยิ่งทวี
             หวังคืนนี้คงมีจันทร์...ให้ฉันครวญ...