แสงดาวเดือนพราวพร่างสุดทางเขต สว่างเนตรน้ำหนองคลองคดไหล แลแมกไม้ปลายท้าทิ่มฟ้าไกล เหลียวเบิ่งใคร่ใครช่างประดิษฐ์ประดอย ธรรมชาติแม่นหรือคือผู้คิด หรือบัณฑิตเทวดาปั้นร้อย ร่ายเรียงเสกมนต์สวรรค์ร่วงลอย หล่นลงคอยปั้นแต่งร่างจำเริญตา โสภาอาภรณ์ทุกตอนแต่ง เสกจำแลงแปลงถิ่นทั่วโลกา ก่อเกิดมนุษย์พืชสัตว์ธารา กางแผ่นฟ้าห่มห่อให้อุ่นฤดี โรยสติสู่ชนทรราช.... เจือความขลาดเขลาโง่ให้ขุนศรี อีกความกลัวมัวเมาอยู่แรมปี ฉลาดไป่มีเฉลียวโกยไกล ป่าไพรใบร่มคมหอกดาบ หนามดินหยาบเหยียบยอดไศล เพิงพักพิงปลูกก่อกลางดงไพร เพียงสมใจอยากอยู่สู่เชย ใช่....ธรรมชาติแน่แล้วผู้สร้าง สวรรค์ร้างมานานว่าเฉลย เทวดาไป่มีดอกเฮย มิท่านเลยปล่อยเรา......ให้เขลาทาง
บรรเจิด 16 มิ.ย. 2547 12:35 น. - ID 55347 
761
2
0
16 มิถุนายน 2547 12:48 น. - comment id 285668
:)
16 มิถุนายน 2547 13:34 น. - comment id 285705
หน้าส่วนตัว
น้อยเอ๋ยน้องร่ายกลอนนั้นดีแล้ว
ถูกทั้งแนวกลอนสัมผัสซึ่งอักษร
เพียงแต่ขาดทำนองที่ใส่กลอน
ที่แน่นอนแก้ไขจะไปไกล.
แก้วประเสริฐ.
มาเยี่ยมครับ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
