น้องใหม่คับ+ช่วยวิจารณ์กลอนผมด้วยคับ

ปากกาดอกไม้(2)

   พระวิสุทธิ์ผุดวิศิษฐ์บ่มิสิ้น                  ดุจเทวัญดั่งเทวินทร์ถวิลหา
   ทั่วทุกไท้ไทยทั่วทิศสถิตย์นา             เพียงแด่พ่อพอได้พาบุญญาไป
   
   อันนี้ขอมอบแด่พ่อของเพื่อนที่ได้เสียชีวิตไป
  พระคุณพ่อสิเพียงหญ้า       แต่ใหญ่กว่าฟากฟ้าไกล
  เพียงฟ้าสุราลัย                  ฤาจะเทียบเปรียบบุญญา
  
  หนักเพี้ยงเพียงภูผา          ยิ่งใหญ่กว่าทุกธารา
  ลึกล้ำสุดคณา                     ไพศาลกว่าพื้นดินใด
  
  หญ้ายังเขียวขจี                  เพราะยังมีผืนดินไทย
  ดินยังเย็นอยู่ไซร้              หากหญ้าไร้ดินคงพัง
  
  จงฟังคำลูกเอ๋ย                  พ่อจะเอ่ยคำให้ฟัง
  แม้นลูกจักสิ้นหวัง             พ่อจะยังอยู่เคียงกาย
  
  หากพ่อยั้งยืนอยู่                พ่อจะสู้จนมลาย
  เพื่อลูกพ่อยอมวาย             เพียงเห็นลูกอยู่ยืนยัง
  เงี่ยโสตเถิดลูกเอ๋ย             พ่อจะเอ่ยคำอีกครั้ง
  เงี่ยโสตสดับฟัง                   ลูกจงตั้งจิตดวงมาน
  ผองภัยที่แผ้วพาน               จงพัดผ่านอย่ารอนราน
  แม้นในรัตติกาล                 พ่อจะส่องชี้ทางนำ
  หากทางยังมืดมิด                 จงตั้งจิตคิดถึงธรรม
  คำพ่อจักคอยย้ำ                   จักชี้นำสู่ปลายทาง
***อันนี้ผมแต่งให้พ่อผมเองงับ ขอพี่ๆช่วยแนะนำด้วยนะคับถ้าแต่งผิดพลาดหรือบกพร่องไป***