..ขอเพียงชมชื่นชิด เพียงจิตเจ้า..

รัถยา

.

สายสัมพันธ์แต่นั้นตราบวันนี้
ดังวารีร้อยสานผ่านภูผา
หลอมรวมสายสู่อุระเจ้าพระยา
ร้อยอุรารินจานลงธารใจ
ธารอาทรทอดรายสยายหลั่ง
สู่ภวังค์อาวรณ์อันอ่อนไหว
อ่อนละมุนหนุนสักสลักใน
แผ่แสงใสซ่อนผลึกแสนลึกล้ำ
ยะเยือกเย้าเงาน้ำช่างงามนัก
เคล้าเงาพักตร์พริ้งพร้อยแสนช้อยฉ่ำ
สัพยอกหยอกเย้า เพียงเร้านำ
ประคับประคองคล้องคำพอคมคาย
ถ้อยคำนึงคอยเปลี่ยนค่อยเพียรพ้อง
จนสบสองปองสางกระจ่างสาย
เสมอมิตรมุ่งมอบช่วยปลอบปราย
เป็นก้าวกลายกรองมนให้กลไกล
คำคะนองแต่นับ กับครานั้น
แปรจำนรรจ์น้อยศัพท์พอซับใส
เหลือคำนึงแนบ ณ หฤทัย
เหลือสายใยเยื่อหยั่ง ยังอาทร
แม้นลานฝันลับสลายใช่เลือนร้าง
ยังสล้างรวงปราณสานสมร
ยังมีใจถึงใจอำไพพร
ยังวิงวอนเทวาทรงอารักข์
สายพิรุณหนุนพรมภิรมย์เร้า
คงยังเนาเนื่องนอง จองประจักษ์
ดั่งน้ำมนต์ปรนโชย  โปรยรวงพักตร์
คงตระหนักคะนึงจิต กนิษฐ์นาง
ฝันสีทองลำยองโยงปลายโค้งฟ้า
ผืนนภาแผ่ห่มสมสุขสาง
จรัสล้ำเรืองล้นลบมลจาง
คือหนทางแห่งแคว้นในแดนควร
หมู่บุพผาพลิ้วพร้อมปรายหอมให้
ระรื่นไล้อภิรมย์สู่สมสรวล
กลีบโรยรองกองสุมให้นุ่มนวล
ทุกย่างชวนยวนยลไร้มลมาร
ขอเพียงชมชื่นชิดเพียงจิตเจ้า
แม้นรอยเงาเงื้อมลอย... พอร้อยสาน
เพียงพอแล้วพอร้อยสร้อยสังวาล
คล้องเคียงปราณคลอฝันนิรันดร
................................๒๓ พ.ค. ๒๕๔๗
.