พ.ร.บ. คนสงวน..

ผู้เฒ่า

เดินบนโลกอ้างว้างบนทางเหงา
    ความอับเฉาคล้ายเพื่อนเยือนสนอง
    บนถนนเก่าเก่าใครเล่ามอง
    ฝันที่ปองเลยละมิตระการ
         เพราะหัวใจไม่ได้เสริมใยเหล็ก
    มิอาจเสกสรรสร้างหนทางหวาน
    หลงเพียงเงาอักษรที่กลอนกานท์
    ทรมานจำหลักเพราะรัก.รอง
         ขอยอมเป็นคนสงวนตามส่วนสัด
    ที่เธอจัด.ทำเศร้าให้เราหมอง
    ลำดับที่เท่าไหร่เธอให้ครอง
    ร่วมสนองความรักคล้ายผักปลา
        คนสงวนพ.ร.บ.ขอหัวใจ
    สักเสี้ยวในความจำที่คลำหา
    เพียงซากรักให้ทานคล้ายผ่านมา
    ต่อชีวาวิปโยคที่โศกครวญ
       เพียงหัวใจมีไว้.คนให้รัก
    ก็สุขนักตามประสาค่าสงวน
    ติดอยู่ในห้วงฝันร้างรัญจวน
    น้อยคำครวญเสน่หาที่พร่าใจ
       พ.ร.บ.เพราะรัก...เพียงบำเรอ
    ยินดีเจอรักซ้อนอันอ่อนไหว
    และจะภักดิ์รักเธอเสมอไป
    จวบจนไร้ร่างสิ้น.ใต้ดินเย็น
       เพราะความรักเลือกไม่ได้อย่างใจคิด
    จะถูกผิดบอกกล่าวใครเล่าเห็น
    มีเหตุผลหรือไม่.ใช่ประเด็น
    รักเธอเป็นทั้งสุขและทุกข์ตรม
       บทสุดท้ายคนสงวนพ.ร.บ.
   เตือนคนท้อ.กล้ำกลืนอย่าขื่นขม
   มีความรักเจ็บแสบไว้แอบชม
   ยังภิรมย์กว่าใจ..รักไม่เป็น..@
       เรื่องนี้เขียนตกสัมผัส ไปบ้าง..ขออภัยท่านที่เข้ามาอ่าน
   เพราะความหมายบังคับ..ถ้าท่านใดจะกรุณาแก้ไขให้-
   สวยงามยิ่งขึ้น..ขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูง..