แค่นี้ รอน รอน เรื่อย เรื่อย อ่อนแรง รักทิ่มแทงจนใจเริ่มอ่อนล้า ไร้เรี่ยว ไร้แรง ไร้อะไรเยียวยา รักจองจำชีวาให้ลงดิน หนาว หนาว สั่น สั่น ใจหาย รักกลายเป็นยาร้ายสุดขม ทิ้งใจดิ่งรักลงตรอมตรม ทิ้งร่างลงให้ดินอาบล้างชีวา
3 พฤษภาคม 2547 01:00 น. - comment id 259013
ร่ำ ร่ำจะร่ำไห้ หัวใจช่างเหนื่อยล้า ร้อน ร้อน นะน้ำตา ที่ไหลมาจนกลบใจ เรื่อย เรื่อยชีวิตนี้ หากจะมีรักใหม่ เพราะทรมานมากว่าใคร เมื่อหัวใจถูก ฆ่าครา เศร้า เศร้า เราก็เศร้า
3 พฤษภาคม 2547 01:10 น. - comment id 259023
หนาวหนาวสั่นสั่นใจหาย ปวดร้าวแทบวางวายอ่อนล้า ยิ่งเดินเดียวดายคล้ายทรมา ยิ่งกว่าโดนฆ่าให้ตาย *-*กลอนแต่งได้ดีค่ะ*-*
3 พฤษภาคม 2547 01:15 น. - comment id 259027
good i think u แต่งได้ดี
3 พฤษภาคม 2547 01:47 น. - comment id 259044
สองขาอ่อนแรง สองแขนอ่อนล้า ไร้ผู้คนเมตตา อิดหนาระอาใจ รักหวานกลายเป็นขม ต้องทนอยู่ร่ำไป ช่างเถิดเรื่องหัวใจ ปล่อยลอยไกลตามสายลม
3 พฤษภาคม 2547 15:36 น. - comment id 259356
รักร้างร้างลารัก รักหักจึุงหายห่าง รักร้าวเราจึงวาง เกิดช่องว่างระหว่างใจ เีพียงใจที่ได้ัรัก แม้รักหักหายไปไหน มีบ้างนั่่งเศร้าใจ แต่ขอให้ใจมั่นคง. แวะมาทักทายครับ วันนี้มาแบบรัก ๆ ที่อาจหักหัวใจให้วาบหวาม.
3 พฤษภาคม 2547 15:49 น. - comment id 259376
ขอบคุณทุกๆ กำลังใจค่ะ ดีจัง มีแรงเขียนงานอีก***
3 พฤษภาคม 2547 15:57 น. - comment id 259389
งดงามมากค่ะ ซึ้งจัง แต่เศร้านะคะ อ่านแล้วโหวงๆเลยล่ะ มาเป็นกำลังใจให้น้องโบว์ค่ะ
3 พฤษภาคม 2547 16:01 น. - comment id 259394
ขอบคุณ..นางฟ้าซาตานมากค่ะ....ที่แวะมาให้กำลังใจ..
3 พฤษภาคม 2547 16:49 น. - comment id 259439
อันรักเปรียบได้คล้ายน้ำฝิ้งเจือยาพิษ เพียงสะกิดนิดเดียวใจให้หมองหม่น จะโลดแล่นในสายเลือดร่างกายตน คนที่โดนจะสุดชอกช้ำระกำทรวง. แก้วประเสริฐ.
4 พฤษภาคม 2547 00:23 น. - comment id 259818
**ขอบคุณ คุณแก้วประเสริฐที่แวะมาทักทายค่ะ*** thanks***