บ่วงบาศมาร

แก้วประเสริฐ

           ความรักหญิงซาบซึ้งตรึงดวงจิต
ด้วยคิดผิดชีวิตจึงสุดแปรผัน
ทุ่มเทกายใจในรักอยู่ทุกวัน
เพื่อรักนั้นทำให้เราต้องจำนน

          รักเอยจริงหรือว่าสุดแสนหวาน
ทำไมรักจึงทรมานเขามิได้สน
โอ้ความรักช่างแสนร้อยเล่ห์กล
หลอกลวงคนเสียจนให้ตายใจ

          รักนี้มีสุขทุกข์เคล้าตามปรารถนา
เพราะรักเสน่หาจึงพาใจหลงเสียได้
ด้วยไหลหลงพะวงถึงเธอตลอดไป
ดวงหทัยเสียแทบแยกแตกทำลาย

          ด้วยหลงคารมร้อยลิ้นเล่ห์ของหญิง
แม้ทุกสิ่งที่ถนอมไว้ยังคงสูญสลาย
โอ้น้ำใจไฉนจึงไม่คิดจะกลับกลาย
ยังไม่สายไปใยเธอช่างไม่นำพา

          ความเป็นจริงทุกสิ่งมอบไว้ให้เสมอ
แสนพร่ำเพ้อละเมอครวญใจใฝ่หา
แม้นกายเธอมอบให้อิงแอบแนบอุรา
สมปรารถนาเธอทิ้งได้ใจรักสุดทรมาน

          ด้วยรักเพ้อละเมอรสถ้อยเสียงหวาน
รักทรมานใจนั้นเหมือนบ่วงผลาญ
บาศบ่วงเธอล่อไว้นั้นสุดร้าวราน
เธอประสานชายชู้แนบแอบอกทรวง

          สิ้นแล้วหนอความรักย่อมสูญสิ้น
แม้หวนถวิลสิ้นสูญไปลาลับล่วง
ถึงหวงไปใจจิตยังมีรอยด่างดวง
เพราะเธอลวงเหมือนติดบ่วงบาศมาร

ขอลาก่อนลาแล้วสิ้นในชาตินี้
ลากันทีลาแล้วที่เคยได้ประสาน
ลาทุกสิ่งที่เธอเคยได้มาประจาน
แม้กระนั้นยังหลงใหลในบ่วงสวาทเธอ.    

                        แก้วประเสริฐ.