๏ รติรส พจน์มาลา๚

tiki

๏   รติรส พจน์มาลา๚    
                  ๏        บุปเพหวนแต่เบื้อง................บางไหน
รอยก่อรอยกรรมไข......................แต่อั้น
เพียงภาพผ่องเพียงใจ..................จะขาด....ฤาอร
ใจมิอาจหักกั้น..............................ก่อเกื้อปางบุญ๚ ....ทิกิ_tiki ๘:๐๐
         ๏    เป็นกำลังนี่นั้น             ในใจ
บุญก่อรอยกรรมใด.............ใคร่ค้น
บาปตามติดเวรไกล.............ตามก่น...มาฤา
ใจย่อมตกแรกล้น...............เร่งล้ำรตี ๚  
                           ทิกิ_tiki
                           ๑๐:๓๑
๏ ...นิ่งในธรรม.......เย็นค้ำคน....  ๚ 
              ,มนุษย์เราเมื่อเกิดมา ต่อให้เกิดมาบน กองเงินกองทอง
พรั่งพร้อมไปด้วยทรัพย์สินเกียรติยศข้าทาสบริวารมหาศาลปานใด
หากไร้ซึ่งสติปัญญาไม่รู้ที่มาที่ไปแห่งจิตวิญญานตน
ก็ปานประหนึ่งวานรร่อนเร่อยู่บนกองแก้วแหวนเงินทอง
 ย่อมผลาญทรัพย์สิน เกียรติยศ ข้าทาส บริวาร มหาศาลเหล่านั้นลงสูญสิ้น
ย่อยยับด้วยอวิชาแห่งความประมาทในกรรม และความประมาทในธรรม
             จึงนั้น
            เหล่าปราชญ์ผู้มีปัญญาจึงได้ก่นเขียนงานจารไว้ให้เห็นเสมอว่า
          อัน ความรัก ราคะ ความใคร่ ความหลงอันเร่าร้อนใจนั้น 
เป็นสัญญานอันตรายในหลงสู่ประตูนรก..
 ด้วยเห็นแล้วว่า ในที่สุด บุคคลอันตามืดบอดต่อธรรม
ย่อมตกไปสู่การสูญสิ้น ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่าง
 เริ่มแต่ปัญญาอันบอดลงเสียด้วยรัก
             ตามไปด้วยการเสื่อมสิ้นซึ่งเกียรติยศ.....
แม้นว่าเคยดูยิ่งใหญ่ อัครฐานน่ากรานกราบไหว้เพียงใด 
..ยามเมื่อตกไปอยู่ในบ่วงเล่ห์เสน่หาแห่งเพศตรงข้าม
ผู้เจนจัดด้วยเล่ห์กลกาม  
 ฤาด้วยภายใต้เงื้อมมือเจ้าวัยเยาว์เจ้าเล่ห์แห่งศรกามเทพ นั้นก็ดี
           บัดนี้ ย่อมไม่เปรียบปานกับเจ้าแมวเชื่องๆไร้ฤทธานุภาพเสียสิ้น
          ย่อมห่อเหี่ยว ไหล่ตก วิ่งตามรักไปกระเซอะกระเซิงดุจบ้าคลั่งฉะนั้น
         
            ก็ดังฤา เกียรติยศชื่อเสียงแม้นสั่งสมไว้นานปานไฉน 
ย่อมกลายให้เด็กวานซืนได้เย้ยเยาะใยไพ 
แม้นว่าปากนั้นจะสงสารเจ้าปานใด
 แต่ใจย่อมหัวร่อหุยฮาให้เป็นที่ปรากฎแก่สาธารณชน 
ย่อมก่นว่ากันสาดเสียเทเสีย ด้วยใจอันไม่รู้จักยับยั้งในเล่ห์กลแห่งราคะจริตอันเกิดด้วยใจประมาทฉันนั้น
           แม้นเพียงเกียรติยศยังถูกหมิ่นแคลนแล้ว 
 อันใดจะเหลืออยู่คู่กับเจ้าในโลกอันโหดเหี้ยมโหดร้าย ดังฤา 
 แม้นว่าทรัพย์สินเงินทอง ยามมืดหน้าตามัว
สมบัติอันพ่อแม่ปู่ย่าตายายสร้างสมไว้ให้เพื่อใช้ในการดำรงชีพสืบสกุล
ก็จักหมดสิ้น อาจไปถึงต้องดำรงตนเป็นขอทานเสียแต่ในสังคม
               ก็นี้ฤา ใช่เพราะเหตุใด ....
ด้วยความ หลงมัวเมาในรัก....
 ย่อมไม่เปรียบประดุจโคถึกอันคึกพิโรธ ? จะโผดโลดไปเสียแต่ให้ใจปราถนา 
 ใครจะหักจะรั้งจะก่นว่า
เจ้าก็จะทำเสียว่าไม่เคยได้ยินได้ยลคนเขาทักท้วงติง
                  ทรัพย์สินเสียก็ประเคนให้ ..
จักให้สุดที่รักแห่งเจ้านั้น สบายกายสบายใจ 
จึงทุ่มนานับประการไซร้ ให้เขานั้นได้เยิรยล 
 โอ้อกเอ๋ยกมล เจ้าก็หล่นเสียแต่ในกาม 
จึงมิใครจะหักห้าม จะเอ่ยว่าประการใด 
เจ้าก็โลดแล่นไปเสียที่จะไม่ฟัง
แต่ไหนแต่ใดเล่า ผู้ไหนจะห้ามเจ้า ดังฤา
               จึงภพชาติแห่งเจ้าผู้มัวเมาในรัก
           จึงไม่แม้นเปรียบเทียบไกลไปจากผู้ตาบอดไปได้ ?
       จึงเป็นผู้หลงงมงายอยู่แต่ในกามราคะจริต
      จึงสมควรให้มิตรต้องเมินหมางระคางในความไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ
     จึงแม้นได้ผิดพลาดไปเสียแต่แม้ประการใด แห่งใจอันไม่ยับยั้ง
   จึงราวกับ ทะเลคลั่งที่เรือไร้หางเสือใดย่อมล่มลงสู่ก้นธารเสียเท่านั้น
              ข้าฯนี้ได้เห็นเหตุแห่งกรรมซึ่งหล่นมาคาดคั้นให้ปราชญ์ได้เสียคน
        มาหักสะบั้นโภชน์ผลในตนก็ด้วยฤทธิ์แห่งกาม 
      มาเงื้อง่ามงงงันให้ปัญญามันหาย
  มาทะลวงทะลายซึ่งทรัพย์สินแม้นแผ่นดินจะไม่มีกลบหน้า
โอ้ว่าอนิจจาเอ๋ยเจ้าเชยสมรเจ้าละอ่อนเจ้าทารกเอ๋ย
               คำของข้าฯ นี้นิดเจ้าจะได้เข้าใจเลยก็หาไม่
           ต่างเร่ร่อนบินร่ายเข้ากองไฟแห่งดนูรติทิวาราตรี
        อกเอ๋ยเจ้าก็ลิ้มรสเสน่หายวนยีอันเร่งรี่เผาผลาญใจ
     แล้วเจ้าก็ม้วนไขตกหล่นเสียแต่วัยเยาว์อันเขลาทึมสีดำ
                  บัดเดี๋ยวดลยลเสียให้พอใจ..
              แล้วเจ้าจงจากไปผลักใจให้ห่างกรรม
          ให้เจ้านั้นระเริงยลทุกเงื่อนงำ
        ให้สำนึกซ้ำว่า กรรมนั้นรอยเกวียน
      ให้แล่นเรียบแม้นทางเตียนและทางรกชัฏระดะตา
     สิ่งใดเล่าหนาจะตัดกรรมมิให้ซ้ำซากเคืองใจ
  ก็ด้วยสำนึกในวงกรรมวงเกวียน ให้หลบเสี้ยนคาใจเสียให้ดี
ให้รู้รอบระบอบวิธียกจิตพิจารณานี้แต่ในธรรม
              ขอความสุขสวัสดีมีชัยในรติการ  พึงมีแต่วิญญูชน
           ให้ไกลหม่นความขัดระเคืองเรื่องเศร้าหมอง
          ให้เจ้าหลายได้ประคองใจไว้เนิ่นนาน
         ไม่พลาดพานผ่านพาลอันกรายมาแต่ในรติรักแห่งรสใจ
             ขอให้เจ้าทั้งหลายได้มองเห็นเช่นข้าฯได้เห็นเป็นสาระแห่งกรรม
            อดีตเจ้าทำไว้อย่างไร จึงหวั่นไหวกันได้ถึงเพียงนั้น
            ให้เดินทางด้วยความระมัดระวังกันไว้
              ให้สดชื่นรืนเริงใจเสพสนานเยาว์วัยของเจ้าด้วยดี
                                                       ทิกิ_tiki
                                                 จารจบเมื่อ  ๘ : ๔๕
                                       พระอาทิตย์ ๒๕ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๔๗
ที่มาของภาพ Source of Picture with compliment : http://www.portmac.com/Private/wallpaper/iceburg.jpg 
          ๏  รติรส พจน์มาลา๚   
 
 
สงวนลิขสิทธิ.. ๏ทิกิ_tiki ๚