หวนระลึกนึกไปให้วิตก กลัวพวกนกในป่าหนีหน้าไหน จึงเขียนเล่าเหล่าวิหคโผผกไพร ฉันเคยได้เดินชมภิรมย์มอง หากวันใดไม่เห็นนกเช่นนี้ บันทึกดีบอกได้ไม่หม่นหมอง คนรุ่นหลังนั่งอ่านพานคิดมอง ปักษีต้องตกต่ำช้ำเพราะใคร หนังสือนี้มีนกผกโผหลีก นาม ลมปีกที่คิดถึง ซึ่งจำไหว กลั่นจากจิตคิดตรองกรองจากใจ เพื่อคนไทยทุกสถานอ่านทั่วกัน หวังให้เธอเจอหนังสือซื้อไว้อ่าน อิ่มรสซ่านซึ้งใสจากใจฉัน แล้วหันมาหานกวิหคกัน แสนสุขสันต์วันเราเฝ้าชมนก 24 เมษายน 2547