สังขารหนอ

แก้วประเสริฐ

          มองภาพลักษณ์พลันสำนึกจิตระลึก
พินิจตรึกใจมองลองค้นหา
ความแก่นแท้ผ่านไปเวียนมา
เพื่อจะหาความสล้างสร้างอารมณ์

          นึกถึงวัยหนุ่มสาวเฝ้าหลงรูป
ที่แสนผูกความใคร่จนไหลหลง
เพน้าพะนอความรักมิได้ปลง
เพราะหลงใหลความงามแม่ทรามเชย

           วันและคืนตื่นขึ้นมาผวาจิต
ใจนั้นคิดถึงนวลนางแม่เจ้าเอ๋ย
อรชรอ้อนแอ้นสวยจริงไม่เคยเลย
ที่จะปล่อยตัวสุดเชยให้ได้ชม

          แม้นตัวเราก็เถอะแต่งตัวเพื่ออวดโฉม
เพื่อเล้าโลมโฉมอนงค์ตามเหมาะสม
หวีผมเผ้ากระตุกผมย้อยสร้างอารมณ์
เพื่อให้นวลอนงค์หลงเสน่ห์ในตัวเรา

          อนิจจาความเปลี่ยนแปรของชีวิต
ที่ลิขิตไปตามธรรมชาติเสียเราเขา
สร้างเปลี่ยนแปลงกาลเวลาไม่ยอมเบา
กำหนดเราให้เกิดเฒ่าชะแลแก่ชรา

          ไม่ว่าหญิงชายหนอนัยแห่งชีวิต
ว่าที่คิดสวยสดได้ตามปรารถนา
พอถึงกำหนดกฎเกณฑ์ที่เป็นมา
เหมือนภาพเอามาส่งให้ได้เชยชม

          หากยังหลงมัวเมาอยู่ในชีวิต
ยิ่งจะติดพาตัวเราให้ไม่เหมาะสม
มิได้สร้างดำเนินชีวิตเมื่อหมดลม
วิญญาณคงสมสู่อยู่ในอบายภูมิ.

                    แก้วประเสริฐ.