ตามผมมา บนยานเรียบง่ายของผม หรือยานหรูของคุณก็ได้ เราจะไปที่โน่น โน่นแหละ ที่ที่หลายคนคิดถึง แต่ไม่กล้าไป ที่โน่นเงียบ แต่ไม่เหงา ที่โน่นเบา แต่ไม่ฟุ้ง ที่โน่นขาว แต่ไม่จ้า ที่โน่นซ่า แต่ไม่ยุ่ง ไม่ต้องหลั่งเลือดและน้ำตา ไม่ต้องถามหาเห็บเหลือบริ้นยุง ไม่ต้องทนฟังคำโกหกพกลม ไม่ต้องก้มหัวยอมให้ใครเอาใจไปถลุง กินอิ่ม นอนอิ่ม เลือกได้จะเดี่ยวขิม หรือเขย่าอังกะลุง สีซอ หรือ ไวโอลิน ไม่มีคนหมิ่น มีแต่คนมุ่ง มุ่งหมายไปสูง สูงกว่าโลกธรรมที่ปรุงกับปรุง
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์ 17 เม.ย. 2547 13:10 น. - ID 51328 
1867
3
0
17 เมษายน 2547 13:46 น. - comment id 248363
ขอโทษค่ะ ที่ต้องหยาบคายนิดนึง ... อยากบอกว่า ... ชอบโคตร ... ขอเอาไปเก็บนะคะ
17 เมษายน 2547 14:18 น. - comment id 248407
โคตรชอบหรือครับ เชิญตามสะดวกครับผม
17 เมษายน 2547 21:23 น. - comment id 248705
เป็นรูปแบบในการนำเสนอที่เป็นเอกลักษณ์..เฉพาะตัว..ห้ามเลียนแบบ..นะเนี่ย...ชอบค่ะ.. แวะมาทักทายนะคะ..
17 เมษายน 2547 21:36 น. - comment id 248713
สวัสดีครับคุณราชิกา ผมก็ยังลอง และค้นหาความเป็นตัวของตัวเองไม่พบครับ คงอีกนานล่ะ กว่าจะมีที่อยู่ที่ยืน ให้บางคนพอได้ชื่นใจ ด้วย บ้าง
17 เมษายน 2547 21:53 น. - comment id 248724
อีกนิดครับ คือบางครั้งผมก็คิดว่าตัวเองรู้ในเรื่องฉันทลักษณ์น้อย อย่างตอนที่คุณหมึกมรกต ว่า สระเอะ กับสระเอ ห้ามเอามารับกันนี่ ผมก็ไม่รู้ คือ ในวรรคของผม ผมเอาเพ็ง มา แล้วรับด้วย เป่ง แต่เอาสระเอ็งทั้งคู่ผมก็ทำได้นะ ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ เพียงแต่ว่า มันไม่รู้จริง ๆ -ไม่รู้ว่ามีกฎอย่างนั้น -ใครตั้งกฎห้าม -อนุโลมได้เท่าไหร่ -คนสมัยก่อนเขาเคร่งครัดอะไรแค่ไหน ผมตื้อแทบเขียนไม่ออก ก็ไปออกบทที่ชื่อว่าด้าน เป็นภาษาอะไรก็ไม่รู้ ด๋งได๋ด่ำเด๋า คุณราชิกาก็คงขำๆแล้วถ้าเห็น ผมยังนึกเลยว่า ฉันทลักษณ์แบบ ก.พ. นี่น่าจะสะดวกใจที่สุด ไม่โดนบล็อคความคิดจนเขียนไม่ออก อย่างกระนั้นเลย ผมจะตั้งชื่อรูปแบบของผมว่า กรอน ซะเลย ไม่จำกัดพยางค์ในวรรค สัมผัสก็เป็นแบบที่คุณเห็น อย่างไรก็ตาม ผมก็ฟังครับ ฟังคำแนะของท่าน ในรูปแบบกรอนของผมนี่ ผมไม่มีกฏห้ามนะครับ ต่อไปภายภาคหน้า ถ้ามีคนว่าว่าการเขียนกรอน ต้องเป็นแบบที่ผมทำเป๊ะ ผมว่ามันไม่วิวัฒน์นะครับ คุณราชิการจะเห็นบ่อยขึ้นครับ หลังงานชุด ตอก-ถอน โปรดติดตามครับผม
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
