เขาคือชาย....ผู้ชาย....ที่แสนดี หยิบโน่นที....นี่ที....เขายื่นให้ เอาใจเก่ง....ร้องเพลง....เอาอกใจ มีเท่าไร....เขาให้....ฉันเปรมปรีด์ คนโน่นถาม....คนนี้....เซ้าซี้ให้ เขาเป็นใคร....ไหนไหน....ช่วยบอกที จากคบหา....กันมา....ก็แรมปี ฉันยินดี....บอกไป....เขาใช่เลย ฉันรักเขา....เขาเล่า....ก็รักฉัน ถึงวันนั้น....เขากล่าว....เราเฉลย เรารักกัน....ผ่านวัน....ก็ล่วงเลย เขาจึงเอ่ย....ขอสาว....เรายินดี นึกถึงแม่....เคยกล่าว....เฝ้าตักเตือน อย่าแชเชือน....ปล่อยใจ....ใฝ่ผิดที่ คิดเข้าข้าง....ตัวเอง....เกรงไม่ดี คงไม่มี....ใครรู้....อยู่สองคน วันเวลา....ล่วงเลย....เขาเคยดี มาบัดนี้....เปลี่ยนไป....ในบัดดล เขามีใหม่....กับใคร....ใครอีกคน ฉันทุกข์ทน....ร่ำไห้....เขาไม่แคร์ ไม่นานมา....ยินว่า....เขาเสียชีวิต ไม่คาดคิด....ฉันเอง....สุดท้อแท้ โรคเอดส์ร้าย....กลายกล้ำ....ทำสิ้นแด เชื้อร้ายแพร่....ถึงฉัน....มันเลวจริง !
2 เมษายน 2547 16:17 น. - comment id 240326
เฮ้อ!!!!!!!อะไรจะเศร้าขนาดนั้น ขอให้เป็นแค่กลอนเถอะสาธุ
2 เมษายน 2547 17:43 น. - comment id 240415
นั่นดิ เศร้าจังเลย *-* เศร้าจัง
2 เมษายน 2547 23:45 น. - comment id 240554
เป็นเรื่องเตือนใจตนให้พ้นผิด เพราะความคิดเพียงนิดจิตสับสน แถมไม่เชื่อคำพ่อแม่แย่จำนน จนจึงเกิดความช้ำยลเต็มหัวใจ *-*แต่งได้ดีมากๆๆๆเลยค่ะ*-*
7 เมษายน 2547 19:53 น. - comment id 243035
...เป็นเรื่องสะเทือนใจน่าใจหาย เรื่องเลวเลวร้ายร้ายของชายชั่ว สร้างตราบาปไว้ให้คนใกล้ตัว ต้องหมองมัวหม่นไหม้เศร้าใจจัง... **--** ***เป็นกำลังใจให้เสมอ...