ไม่มีพระเจ้าองค์ใด..ที่ให้สิทธิ์..

อัลมิตรา

...หากเหตุการณ์ที่ผ่านล่วงมา พวกเขาเรียกกันว่า...ประวัติศาสตร์
...ข้าฯประหลาดใจนัก ที่ประวัติศาสตร์ของข้าคือ..ศูนย์
...หากนับวัน มนุษยชาติจักจำเริญเพิ่มพูน
...แต่ข้าฯอาดูร ..ให้กับการทำลายล้างผลาญ
...พระเจ้าให้สิทธิ์แก่ผู้ใดเป็นพิเศษกระนั้นหรือ ..?
...ไยถืออาวุธยุทธ มาประหัตประหาร
...ฤๅพระเจ้านิยมชมชอบคนพาล .. ?
...เหล่าคนโฉดจึงระรานข่มขู่ผู้ปราชัย
...หากท่านต้องการจะบวงสรวง
...แด่พระเจ้าของท่าน..ด้วยวิญญาณทุกดวงที่ร่ำไห้
...ท่านตรองดูเถิด .. จากเศษเสี้ยวลึกของจิตใจ
...ปีศาจบงการท่านไซร้ .. หรือพระเจ้าสั่งให้ทำ
...โอ้มนุษย์..เหตุไฉนจึงบังอาจ
...ดุจปีศาจคาบคัมภีร์ ที่ถือเคียวคมคอยเข่นฆ่า
...และเพื่อนร่วมโลกมีชีวิตเยี่ยงเศษผักเศษปลา
...พิพากษา..ผู้อื่น..ด้วยความตาย..
...กำสรวลแท้..ข้าฯปวดปร่าใจยิ่งนัก
...เมื่อประจักษ์ด้วยสายตา เห็นโลกร้าย..
...ต่างศรัทธา ต่างสิ่งยึดมั่น ต่างฝ่ายจึงต่างทำลาย
...ชีพมลายถาโถมเลือดหลั่งโลมแผ่นดิน
...ฤๅพระเจ้าของท่านสั่งไว้เป็นบทบัญญัติ
...ให้ประหัตประหารมนุษย์ด้วยกัน..จนพินาศสิ้น
...ดุจพลิกฟ้าเพื่อกลบหล้า.....เสียงร่ำไห้คล้ายไม่ยลยิน
...พระเจ้าของท่านทวงถิ่น ผืนภพคืนใช่ไหม...ใคร่ทบทวนดู
 
...พระเจ้าของท่านโปรดปรานการสังเวยด้วยโลหิตมนุษย์
...หรือพึงพอใจกับการที่ท่านรุกไล่ฆ่าเผ่าพันธุ์เดียวกับท่าน
...ข้าแสนจะอดสู ..หากเป็นจริงดังนั้น
...ในขณะที่ท่านวิงวอนต่อพระเจ้าของท่าน
...สายตาอั่นเปื่ยมไปด้วยความเลื่อมใส 
...แต่ท่านดูสิ ดูมือที่เปื้อนเลือดทั้งสองข้างของท่าน
...ในขณะที่ท่านสวดบทคัมภีร์อย่างผู้รู้ 
...ทั้งที่เสียงในใจของท่าน ร่ำร้องแต่เลือด และกระหายสงคราม ..
...นั่นคือ อารยะธรรมที่งดงามหรืออย่างไร
...ข้าฯ ก็ได้แต่เฝ้ามอง และตั้งคำถามให้กับตนเอง
...ข้าฯ ผู้ผ่านทาง จะทำฉันใด
...ข้าฯ ผู้ต่ำต้อย ยิ่งกว่า ... ยิ่งกว่าท่าน
...สิ่งที่ท่านพร่ำสอน และสิ่งที่ท่านกระทำ มันสวนทางกัน
...ข้าฯ ผู้เป็นศานุศิษย์ ข้าฯ ผู้เขลาแห่งปัญญา
...แต่ข้าฯ มิได้มืดบอดหัวใจ ..