ภาพเก่าๆใบหนึ่ง ฉันยังคงเก็บภาพใบนี้ไว้เสมอ เก็บมันไว้ข้างๆกับตัว และคงไม่มีทางที่จะเผลอ ทิ้งมันไว้ห่างจากตัวตลอดไป สีภาพนี้สีคงเลือนลาง รอยด้างจากหยดน้ำคงเกรอะไว้ ฉันรู้ว่ารอยยับมีอยู่ทั่วไป และมันก็ไม่เรียบเหมือนดั่งเดิม ฉันยังจำวันที่เราถ่ายรูปนี้ได้ เธอปฏิเสธฉันเสมอๆ ด้วยข้ออ้างตลอดกาลของเธอ ว่าเธอไม่มีความสวยเลย สำหรับฉันเธอสวยเสมอ แม้ว่าเธอจะว่าฉันเพ้อ แต่ความจริงแล้วเธอ ก็เพ้อว่าตัวเองไม่สวยเหมือนกัน ฉันจำวันที่ฉันไปล้างฟิลม์ได้ ว่าฉันรู้สึกเหมือนได้ตัวเธอไว้ แม้ว่าจะเป็นภาพที่อยู่ในรูปตลอดไป และไม่อาจจะออกมาได้เป็นตัวตน ฉันจ้องมองภาพของเธออยู่เนิ่นนาน ด้วยความรู้สึกที่อาจหาญ และอยากจะลองพยายาม หาความรักที่จะทัดทานได้..ให้เธอ ฉันจำวันที่เรานั่งดูภาพนี้ได้ เธอร้องว่าน่าเกลียดแทบตาย แต่ฉันก็ไม่ได้ต่อต้านอะไรเธอ พร้อมยังบอกว่าผมไม่ได้เพ้อ แต่ว่าอะไรล่ะที่จะเป็นจริงได้สำหรับเธอ ก็คงจะมีเพียงผมที่เจอและรับรู้คนเดียว และฉันก็ยังจำได้เสมอ... ว่าเธอหน้าแดงแค่ไหน... . . . ต่อมาอีกไม่กี่วัน ฉันจำได้ว่าทำอะไรลงไป ความจริงก็คือ...ฉันรีบร้อนเหลือเกินไป และไม่มีความระมัดระวัง ฉันรีบขับรถไปที่บ้านเธอ พร้อมกับดอกเพอเพิ้ลช่อใหญ่ ฉันเขียนการ์ดด้วยลายมือหวัดๆลงไป ข้อความข้างในแต่งงานกันเถอะ อีกสามนาทีฉันควรจะถึงบ้านเธอ แต่ความทรงจำที่เหลือมันหดหาย ฉันรู้สึกตัวเองได้เลือนลาย และกลายเป็นว่าหายไปเลย ฉันรู้มาอีกทีว่าฉันไม่อยู่ในที่ๆควรจะอยู่ และไม่รู้อะไรเลยสักอย่างว่าเธออยู่ไหน ไม่รู้แม้กระทั่งตัวฉันคือใคร และทำไมฉันถึงมืดมน ดวงตาฉันมีแต่สีดำ และเสียงรอบข้างช่างดูแปลกหู ความคิดของฉันยังคงอยู่ที่ใบหน้าเธอ แต่ก็ยังไม่อาจค้นเจอว่าเธอคือใคร ฉันกำลังจะบ้าตายแล้วตอนนี้ เป็นเธอจะทนได้ไหม? ถ้าไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร และไม่อาจมองเห็นได้ในสิ่งรอบตัว วันหนึ่งฉันรู้สึกว่ามีใครสักคนหนึ่ง เข้ามาทักทายตามถ้อยอาศัย เป็นเสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูเหมือนอยู่ใกล้ แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่..เพราะเสียงเธอเบา ฉันแทบจะต้องเงี่ยหูฟังเธอ และเธอก็เพ้อเรื่องอะไร..เขา ซึ่งฉันแทบจะไม่สนใจเรื่องราว เพราะคำว่าเขาของเธอคือใคร? เธอโน้มตัวเอียงมาหาผม พร้อมพูดพลางกระซิบลม ฉันอยากจะจมดิ่งไปกับเธอ และไม่อยากจะพบเจอใคร เธอจำฉันไม่ได้ไม่เป็นไร แต่ขออย่าให้ลืมหน้าฉันเลย เธอคนนี้อาจจะยังไม่รู้ ..ว่าฉันไม่อาจจะเห็นหน้าเธอได้เลย ฉันรู้สึกถึงหยดน้ำอุ่นๆ มันไหลร่วงลงบนหัวไหล่ เสียงรองเท้าส้นสูงเธอเดินจากไป และดูเหมือนจะไม่หวนกลับคืน ฉันเอื้อมมือไปนิดหนึ่ง จับได้ภาพที่ตอนนี้ไม่มีความหมาย มันยับและย่นไม่มีรูปลาย อะไรสักอย่างที่จะทำให้ฉันเห็นได้อีกที
Clad in Black 30 มี.ค. 2547 21:54 น. - ID 49893 
587
2
0
31 มีนาคม 2547 00:20 น. - comment id 238983
เราก็ชอบเก็บภาพเก่าๆ เอาไว้แทนความทรงจำ เวลาคิดถงอดีต มาเป็นกำลังใจค่ะ
31 มีนาคม 2547 00:33 น. - comment id 238990
เขาตาบอดหรือค่ะคนดี แล้วเขาที่มีจำอะไรไม่ได้ แต่ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงกลับกลาย เขาเป็นอะไรหรือช่วยสาธยายให้ฟังที *-*เขาเป็นอะไรหละค่ะ ถึงได้เป็นเช่นนั้นประสบอุบัติเหตุหรือเปล่าจ๊ะ*-*
31 มีนาคม 2547 14:53 น. - comment id 239228
หน้าส่วนตัว
คำกลอนล้วนเว้นวรรคไว้
บอกได้ไม่อาจจบสิ้น
กวีผู้แต่งบอกไม่ได้จริงๆ
เพราะทุกสิ่ง....มีให้ไว้คิด...เอง
- - -
แบ่งวรรค และบรรทัดให้ดี
ความถึ่ที่อยู่ในหัวใจ
จะเป็นตัวชี้บอกเธอไง
แล้วเมื่อไหร่...เธอก็จะพบคำตอบได้
ด้วยตัวเธอเอง
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
