แบดบอย

น้ำตาซาตาน

ดึกดื่นค่ำคืนนี้...........จะมีใครบ้างไหม
นั่งเดี่ยวอยู่เดียวดาย.......คนปลอบใจไม่มี
ก้าวเดินไปผิดท่า......น่าเวทนาชีวิตนี้
จะถอยกลับก็ไม่ดี........ไม่มีใครเห็นใจ
ผิดหวังอย่างไร้กาจ.....เลยบังอาจฉลาดไป
ตัดสินเรื่องร้ายร้าย.......ด้วยหัวใจอันอัปรีย์
ริอาจลองเสพดู.......ทั้งๆที่รู้ไม่สู้ดี
แต่หัวใจใฝ่ราคี.........อยากหลีกหนีความตรอมตรม
ปัญหาสารพัน........เธอคนนั้นทำฉันขม
อีกทางบ้านนั้นอาจม......ดั่งเรือล่มจมใบ
พ่อกับแม่มาแยกทาง....เกิดบาดหมางสิ้นสงสัย
ไม่มีใครยอมใคร ......ผลสุดท้ายแยกทางเดิน
บอกตัวเองทุกค่ำเช้า......อันตัวเราเขาส่วนเกิน
จะไปไหนแม้หกเหิน.........ก็เหมือนเดินตัวคนเดียว
จะไม่ยอมมีปัญหา..........เรามีปัญญาปราดเปรียว
ไม่ข้องแวะแล้วจริงเชียว.......แต่หมดเรี่ยวจะต้านทาน
เป็นทาสของยาร้าย.........ไม่เท่าไรใจหักหาญ
แต่สังคมส่อประจาน..........ยากทัดทานกว่าสิ่งใด
คนโน้นก็ด่าว่า........คนนี้มาก็ขับไล่
ลูกหลานเขาไว้ไกล.........ไม่ให้ใกล้ไอ้อันธพาล
ร้องไห้บอกไปทั่ว........ผมเคยชั่วทั่วถิ่นฐาน
แต่ตอนนี้ไม่มีพาล..........อย่าทัดทานสงสารที
หวนคืนสู่ยาร้าย..........ด้วยจำใจไม่ได้ดี
เป็นคนดีไม่ได้สักที..........ขออัปรีย์ สุดสุดเลย