................................................................... แม้สองตาไม่อาจล่วงจ้วงความคิด ในหนึ่งมิตรว่าจิตคิดการณ์สิ่งไหน ประหนึ่งดูเหมือนจะดี-มีน้ำใจ เหตุไฉน..มือไพล่หลัง..หวังจะฟัน คิดจะฆ่า..ต่อหน้า..มิทำได้ หันหลังให้..เมื่อไร..คือห้ำหั่น เมื่อต่อหน้า งามวาจา สารพัน พอหันหลัง เงื้อดาบฟัน หั่นน้ำใจ คิดว่าใคร เขาจะเง่า ขลาดเขลาคิด คิดว่าจิต กูนี่แน่..กว่าใคร-ที่ไหน คิดว่าแสร้ง แกล้งทำดี มีน้ำใจ มิตรจักได้ นิ่งนอนไซร้ ไม่ระวัง ระวังเถิด มีดที่ยื่น คืนสนอง น้ำตานอง เพราะมิ่งมิตร คิดผิดหวัง เมื่อเขารู้ ดูสันดาน พาลเกลียดชัง กลายเป็นคน น่าระวัง พังตัวเอง .................................................................
21 เมษายน 2555 14:48 น. - comment id 167931
ขอบคุณนะค่ะที่แต่งกลอนนี้ขึ้นมาจะได้เตือนสติคนแบบนี้บ้างเจอเพื่อนแบบนี้บ่อยมากค่ะ
22 มีนาคม 2547 17:18 น. - comment id 235051
เจ็บแสบถึงทรวงดีมากค่ะ ...
22 มีนาคม 2547 17:52 น. - comment id 235066
โอ้โห้ อ่านแล้ว ขนลุกค่ะ แต่เพราะดีนะค่ะ เจ๋ง มากค่ะ
22 มีนาคม 2547 18:25 น. - comment id 235075
อันว่าจิตใฝ่ในธรรมคนยามนี้ ไม่มีดีมีแต่หลอกกลอกกลิ้งใช่ แค่มองตาก็ไม่รู้เป็นเช่นไร ขวักมือไขว่แทงให้ช้ำระกรรมทรวง กรรมต่อกรรมเป็นกรรมต่อ ณ.ที่นี้ ปล่อยวิถีวางไว้ให้เกิดผล ให้อภัยชาติมนุษย์สุขฤๅพรรณ ความสุขนั้นย่อมก่อเกิดแก่ตนเอง ตนชายขอบ เข้ามาเยี่ยมครับ สื่ความหมายจากการกระทำของโลกอันมีผลกับการอยู่ร่วมของสังคมได้ดีครับ
22 มีนาคม 2547 20:40 น. - comment id 235138
ชอบค่ะ..................ที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดด..................................เลยยยยยยยยยยยยยยยยยย..........................................
22 มีนาคม 2547 21:08 น. - comment id 235161
แต่งได้ดีมากเลยค่ะ
23 มีนาคม 2547 12:15 น. - comment id 235403
เพราะมากครับ...*-*
23 มีนาคม 2547 13:14 น. - comment id 235452
นี่แหละคือคนละมนุษย์สุดประเสริฐ คิดว่าเลิศกว่าเขาเฝ้าย้อนหลัง แต่หน้าไม่กล้าสู้เพราะกลัวพลัง ได้แต่สร้างมวลมายามาข้างกาย. แก้วประเสริฐ. ครับนี่แหละคือคนอันแท้จริงทิ้งความเป็นมนุษย์ไปเสียสิ้น.