..๏ หงส์ฟ้า

อัลมิตรา

 
..๏ หงส์เอยเจ้าอ่อนล้า...........ฤๅไฉน
จึงร่อนลงพงไพร................ภาคพื้น
คงเผลอจิตหลงใหล...............แดนป่า
เยือนถิ่นดินชุ่มชื้น.................ดั่งให้ยลโฉม ๚
..๏ อึดอัดอันเนื่องด้วย...........อนิฏฐา-  รมณ์*ฤๅ
จึงจากภพเคหา.....................เพริศแพร้ว
ฤๅจิตคิดปรารถนา................แดนสงบ
เห็นป่าดั่งเมืองแก้ว...............หลบร้อนนอนดิน ๚
..๏ หงส์เอยหากอ่อนล้า.........โรยแรง
ขออย่าได้หวาดระแวง............เล่ห์ร้าย
จงซุกปีกออมแรง..................พักผ่อน
วันพรุ่งจึงแยกย้าย.................สู่ฟ้าดังเดิม ๚
..๏ ปราศแสงแห่งคบใต้.........ประทีปงาม
มีแต่เดือนดาววาม................กระจ่างฟ้า
ไร้เสียงดุริยางค์นิยาม...........เพลงเสนาะ
มีหริ่งเรไรร้า*.......................กล่อมให้คลายเหงา ๚
..๏ เผือกมันผลไม้ป่า............มากมี
หวังเพื่อความดุษฎี................แห่งเจ้า
หงส์ฟ้าเพริศโสภี..................คงสุข-  เกษมนา
ปรารถนาดีจึงเฝ้า.................ชุบเลี้ยงดูแล ๚
..๏ ยามเมื่อสุริเยศเยื้อง.........เยือนมหรรณพ์
กวีที่เคยปลอบขวัญ...............กล่อมใกล้
มวลพฤกษ์มากสรพัน............เลือนจาก  หทัยแฮ 
ผลหมากหลากลูกไม้.............หมดสิ้นโอชา ๚
..๏ สำเนียงเสียงแห่งเจ้า.........หงส์งาม
เคยพร่ำเพรียกไถ่ถาม.............หยอกเย้า
กาลผันผ่านย่ำยาม..................ยังแว่ว- หวานนอ
ฤๅแค่ความโศกเศร้า................หลอกให้ละเมอหา ๚
..๏ หงส์เอยเคยอยู่ฟ้า.............เมืองแมน
เลยหน่ายพฤกษ์พรมแดน.......เยี่ยงนี้
ฤๅดูหมิ่นถิ่นแคลน.................สกุลต่ำ
มากเรี่ยวแรงจึ่งลี้...................หลีกเร้นโดยพลัน ๚
..๏ ยามจากหากฝากถ้อย.........คำลา-  หนึ่งเอย
คงมิคร่ำครวญพา.....................อกไข้
เพียงคำกล่าวสนทนา..............ยากยิ่ง  แลฤา
บินผ่านยังเมินได้....................บ่ายหน้าเบือนหนี ๚
..๏ ผิดแผกแตกต่างชั้น-.........สกุลพงศ์
กามิควรคู่หงส์.......................แน่แท้
เพียงจิตคิดลุ่มหลง................จักหม่น-  หมองเฮย
กาคู่กาควรแล้........................อย่าได้หมายหงส์  ๚ะ๛