ฝันเฟื่อง..

ผู้เฒ่า

วินาสกาเล วิปฺริต พทฺธิ
                         คราววิบัติ ความคิดก็วิบัติ...
               ครั้งหนึ่ง..ในโรงพยาบาลหลังคาแดง ดูคอนเสริต์.แต่เราดูและได้คุยกับผู้ป่วยโรคจิต..จึงเขียนไว้เป็นเรื่องดังนี้..
       โธ่เอ๋ย.. เกิดมา  มันน่านัก
   มีคนรัก   นับคณา   หานับไหว
   มีทั้งเงิน  เพชรทอง บานตะไท
   ใช้ปิ๊บใส่  เก็บไว้    ใช้ไม่ทัน
   
   ปลูกบ้านใหญ่ ราคาบ้าน ร้อยล้านกว่า
   เราเงินหนา หาความสุข ต้องเสกสรร
   มีเครื่องบิน ใหญ่โต โก้ตะบัน
   ทั้งมีนาง  ร่วมเกี่ยวก้อย  กว่าร้อยคน
   
   มีเรือยอร์ช  ไว้ท่อง  มหาสมุทร
   แสนสนุก  ท่องเที่ยวไป ในทุกหน
   แล้วไปไหน นวลกลอย กว่าร้อยคน
   คอยเปรอปรน ปฎิบัติ ประดับเตียง
   
   ยามจะกิน ก็ยังมี คนคอยป้อน
   ถึงยามนอน กล่อมดนตรี ดีดสีเสียง
   จะไปไหน มีคนขอ พนอเคียง
   มีคนเรียง คอยรับใช้ ไม่อาทร
   
   ที่กล่าวมา ยังไม่ได้ หนึ่งในร้อย
   ทะลึ่งปล่อย ของเปียกเหม็น มาเต็มหมอน
   อ้อ.เราฝัน ฟู่ฟ่า เวลานอน
   นึกถึงตอน เช้าเยือนมา น้ำปลา..ไม่มีกิน
   
    แล้วก็.. โธ่เอ๋ย  น่าอนาถ
   เกิดประสาท จิตวิบัติ เพราะขาดสิน
   นอนฝันเฟื่อง เพราะเรื่อง ไม่มีกิน
   ขอจบสิ้น บทกลอน นอนต่อ..สาธุชน....