เหนื่อยหนอเหนื่อยใจ มีใครจะเห็น เหนื่อยเช้าเหนื่อยเย็น ไม่รู้เป็นใง กลางวันเหนื่อยงาน กลับบ้านเหนื่อยใจ เหนื่อยคนข้างกาย ไม่เข้าใจกัน เหนื่อยที่ต้องง้อ เหนื่อยหนอใจฉัน เธอบ่นทั้งวัน จนฉันวุ่นวาย จู้จี้จุกจิก ยุกยิกจะตาย พอทีได้ใหม ฉันจะต้องนอน เอ้าดูสิดู โฉมตรูบังอร กลางวันเข้าบ่อน กลางคืนรีดตังค์ จะเอาใงดี มีใครช่วยบ้าง หมดแล้วหนทาง เธอดุเหลือเกิน...
20 กุมภาพันธ์ 2547 02:19 น. - comment id 218574
แหะๆ... พักผ่อนมากๆนะคะจะได้หายเหนื่อย
20 กุมภาพันธ์ 2547 12:31 น. - comment id 218658
อยากช่วยคนดี ให้พี่ให้เหนื่อย ไม่ต้องปวดเมื่อย ไม่เหนื่อยฤดี แต่ที่เป็นอยู่ รับรู้ตอนนี้ ยากช่วยเหลือดี ด้วยพี่เหนื่อยใจ *-*อยากจะช่วยนะค่ะ เอาเป็นว่ามาช่วยเป็นกำลังใจให้แล้วกันค่ะ เพราะจะช่วยเรื่องแบบนี้ไม่ไหวค่ะ อิอิ กลอนแต่งได้ดีมากเลยค่ะ*-*
20 กุมภาพันธ์ 2547 14:00 น. - comment id 218713
แหะๆๆๆใจจริงนั้นอยากจะช่วย หัวข้อด้วยเรื่องอะไรใคร่จะเห็น พออ่านไปหัวใจเราแทบกระเด็น ต้องรีบเผ่นออกมาตรองแล้วคิด พอตั้งสติได้จึงหันกลับมาแล้วตอบ คุณต้องประกอบศีลจารอันแข็งเข้ม ฉันทะจิตตะวิริยะวิมังสาอย่าเพียงเล็ม จงติวเข้มแล้วเมตตากรุณาส่งเข้าไป อธิบายให้เห็นถึงคุณและโทษ เธออย่าโลภให้เห็นอบายมุขเหม็นได้ แล้วเข้าประโลมโน้มน้าวเพื่อเอาใจ กอดเธอไว้พร่ำพรรณาว่าก่อนรักกัน สรรเลิศล้ำคำหวานอันบริสุทธิ์ ดั่งประดุจโลกของเรามิใช่ใฝ่ฝัน เคยหวานรื่นชื่นฉ่ำแต่ก่อนนั้น บัดนี้พลันใยมาคลายหน่ายรักเรา รักอบายมุขกว่าความรักที่เคยสร้าง สัญญาวางไว้รักได้แก่เราเขา จะช่วยกันสร้างรักไว้ไม่บางเบา บัดนี้เล่าไม่รักเราแต่รักอบายมุข ไฟร้อนแรงแสงมันย่อมเร้าร่อน ค่อยๆผ่อนเอาน้ำเย็นโลมให้เป็นสุข ความร้อนหายผ่อนคลายย่อมไร้ทุกข์ กลับคืนสุขสบายอารมณ์ทุกทิวาราตรีกาล แก้วประเสริฐ.