เธอจมดิ่งลงในความเป็นฉัน... ยิ่งดำดิ่ง...ก็ยิ่งจมหาย ฉันเป็นสีขาว...หรือสีดำ...เธอถาม แล้วน้ำทะเลเป็นสีใด...ฉันก็ใคร่รู้ เขียวเป็นประกายสะท้อนน้ำ... หรือมืดดำในดินแดนที่แดดส่องไม่ถึง เธออยากพาตัวเองไปตรงไหน... อาจจะล่องไหลไปเรื่อย... ขึ้นลงตามระลอกคลื่น...เธอทำหน้าสงสัย กังขา...กับความเรียบเฉยของพื้นน้ำ แม้ไม่ปิด...ก็ราวกับการไม่เปิดเผย ...เพราะไม่เห็นอะไร... เธออาจจะดำดิ่งในเบื้องใต้ ยิ่งลง...ก็ยิ่งหายไปกับความมืด ...และความอึดอัด... เวลา...เป็นเครื่องจำกัดสำหรับหลายสิ่ง ...เป็นใครก็คงเข้าใจ... เธอช้อนมือตักมันขึ้นมาดูอึกครั้ง... แล้วบอกว่า... ไม่เป็นสีไหน ฉันยิ้มบางๆกับตัวเอง... เธอไม่คิดบ้างหรือ... ว่าการตัดสินบางเรื่องจากบางสิ่ง... มันก็น้อยไป... เวลาที่แสงทุกดวงดับ... หวังจะมองเห็นสิ่งอื่น แต่แม้กระทั่งจะมองตัวเอง ...ก็ยังยากเกินไป...
ละอองน้ำ 19 ก.พ. 2547 19:31 น. - ID 47077 
702
4
0
19 กุมภาพันธ์ 2547 21:32 น. - comment id 218496
แต่ละเรื่องดำเนินเรื่อง ให้น่าติดตามอ่าน ไปอย่างวิเคราะห์ทุกตัวอักษร งานนี้อ่านสองรอบ ขอเกาหัวครับ (ตีความไม่ออก)
19 กุมภาพันธ์ 2547 23:12 น. - comment id 218516
มอบเวลาห่วงใยให้อีกนิด ค่อยๆคิดถึงใจไม่กังขา อาจไม่เข้าใจบ้างบางเวลา แต่ควรค่าจำจดเป็นบทเรียน ป้าส้มก็ยังงงๆ แหะ~^_^~
20 กุมภาพันธ์ 2547 00:48 น. - comment id 218549
55555....มาร่วมเกาหัวด้วยคนครับ อิอิ ช่างลึกซึ้งเหลือคณาๆๆ
20 กุมภาพันธ์ 2547 01:52 น. - comment id 218567
55555 สงสัยงานนี้เก็บไว้อ่านคนเดียวคงจะเหมาะกว่า
20 กุมภาพันธ์ 2547 02:40 น. - comment id 218576
หน้าส่วนตัว
ไม่เหมาะมั้งคะ...ควรเผยแพร่เป็นอย่างยิ่งค่ะ
มีงานดี....อย่าอ๊บไว้คนเดียวสิคะ
ให้กวีอ่อนหัดแบบหนูได้เชยชมบ้างนะคะ....
****งานลึกซึ้งเหลือเกินค่ะ****
แม้ไม่อาจเข้าใจในหลายบท...
แอบรันทดเล็กน้อยในใจฉัน...
งานละเอียดละเมียดละไม...ที่ให้กัน...
คงเกินแท้ปัญญาฉันนั้นเข้าใจ...
*****งานนี้...มีแอบงงเล็กน้อย....*****
แล้วจะเก็บไว้อ่านจนกว่าจะเข้าใจนะคะ
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ขอบ - คุณ - มาก - ค่ะ
20 กุมภาพันธ์ 2547 11:46 น. - comment id 218638
ในความหมายของเรื่องนี้ จริงจริงคนดีฉันวิเคราะห์ได้ แต่ไม่สามารถบรรยายอะไรได้มากมาย แต่ก็เข้าใจความหมายที่คุณแต่งมา *-*จริง ๆ เรื่องนี้อ่านมา พอเข้าใจนะค่ะว่า จริง ๆ แล้วน้องต้องการจะให้มองว่า ไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ในทุกครั้งไป แม้กระทั่งใจตัวเองบางครั้งเราก็ยังไม่รู้เลย อะไรทำนองเนี่ย ใช่หรือเปล่าก็ไม่รู้เหมือนกันนะค่ะ แต่อ่านแล้วตีความแบบนี้จริง ๆ ค่ะ*-*
20 กุมภาพันธ์ 2547 13:03 น. - comment id 218678
ยอดเยี่ยมค่ะ ผู้หญิงไร้เงา ชอบที่คุณตรงไปตรงมาดีจัง...คุณ เพลงดาบ...แม่น้ำร้อยสาย (เอ๊ะ...พักหลังรู้สึกจะมีจอมยุทธเข้ามาเยี่ยมหลายคน)
20 กุมภาพันธ์ 2547 13:39 น. - comment id 218701
อันแม่เรานั้นหนาย่อมใหญ่ยิ่ง
แม้แต่สิ่งอันเป็นสียังมีแม่
แดงน้ำเงินเหลืองไว้ให้เหลียวแล
ที่แน่คือขาวเฝ้าเคล้าคลอเคลีย
อันสีดำนั้นหรือคือด้านลบ
หากประกบสีขาวย่อมเฉลี่ย
เจือจางลงเหมือนคล้ายคนเลีย
ให้อ่อนเพลียในหัวใจของใจคน
มันล้ำลึกเกินใครจะหยั่งได้
เปรียบไซร้แม่สีรวมผลิตผล
แยกจำแนกออกได้ให้ปะปน
ดั่งปวงชนมาผสมปนเปกัน
จะทำการสิ่งใดยากหยั่งจิต
ดุจชีวิตที่เธอเล่าช่างเสกสรรค์
น้ำค้างพรมหล่มลึกได้แสงตะวัน
ก็มีอันแปรเพี้ยนเปลี่ยนออกไป.
แก้วประเสริฐ.
20 กุมภาพันธ์ 2547 13:43 น. - comment id 218703
great !!!
20 กุมภาพันธ์ 2547 13:44 น. - comment id 218704
บอกอะไรให้.....น้ำทะเล..จะเค็มบริเวณชายหาด แต่กลางทะเล...หวานนะ.....ลองชิมดู....อิอิ
20 กุมภาพันธ์ 2547 15:37 น. - comment id 218740
บทกลอนให้ความหมายและแนวคิดที่ดีมากค่ะ..แวะมาทักทายนะคะ..
20 กุมภาพันธ์ 2547 17:38 น. - comment id 218797
น้ำค้างพรมหล่มลึกได้แสงตะวัน ก็มีอันแปรเพี้ยนเปลี่ยนออกไป. -__- อ่านแล้วก็รู้สึกแปลกๆ โดยเฉพาะคำว่าเพี้ยนเนี่ย... แต่ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาสร้างสีสันนะคะ คุณแก้วประเสริฐ Thank u! Naam Mogg, I dont mind if you would like to comment in English. อืม...จริงอย่างคุณผีว่า แม้ทะเลใกล้ๆกัน แต่น้ำทะเลตรงแต่จะจุด ก็รสชาติเค็มมากน้อยไม่เท่ากัน -- ไปชิมมาแล้ว ว่างๆก็แวะมาอีกนะคะ คุณราชิกา
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
