ศาลาริมทาง

ฟ้ายังพรายสายเส้นฝน
ในพลบมัวหม่นกล่นสาย
เรืองไฟรายทางพร่างพราย
แพรฝนปรนปราย-เงาไฟ
ศาลาริมทาง-คว้างเหงา
สามล้อ โทรมเก่า-ไม่ไปไหน
เจ้าของอ้อแอ้ใต้แสงไฟ
กอดขวดร่ำไรอยู่เดียวดาย
เสียงหมาจรจัดสะดุ้งร้อง
เสียงป้องปากด่าว่าร้าย
ไอ้หมาจัญไร รึ! อยากตาย
ฉิบหาย! เยี่ยวรดล้อรถกู
สายฝนยังคงโรยสาย
สามล้อยังฟูมฟาย ซับหัว-หู
ไอ้ฝนแม่งก็ไม่เคยจะรู้
เย็นนี้กูยังไม่มีข้าวจะกิน

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

nava 2 ก.พ. 2547 03:18 น. - ID 45916

1042

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/45916 ที่มา: - , nava

comments powered by Disqus

tiki

2 กุมภาพันธ์ 2547 03:35 น. - comment id 210785

อืมม์
เขียนได้สะใจคนอ่านดีเหมือนกัน

พิกุลทอง

2 กุมภาพันธ์ 2547 17:28 น. - comment id 210964

สะใจ

งานของคุณดูจะเกี่ยวข้องกับ

เรื่องปากท้องนะ

ผู้หญิงไร้เงา

3 กุมภาพันธ์ 2547 01:39 น. - comment id 211171
```
แต่งได้ดีมากเลยค่ะ
```

nava

13 กุมภาพันธ์ 2547 13:41 น. - comment id 215619

กล่าวสวัสดีทุกท่านด้วยความยินดี
พิกุลทองอาจสงสัยเหลือเกินว่าปาก-ท้องของข้าพเจ้าคงพร่องหิวมิเคยอิ่มเต็ม
ใช่แล้ว เราอยู่อย่างพร่องหิว เราในที่นี้หมายถึงหลายชีวิตที่ข้าพเจ้าได้สัมผัส-พูดคุย-ไถ่ถามแบ่งปันบางสิ่งบางอย่างที่เราพอเอื้อเฟื้อต่อกันได้   ข้าพเจ้าเป็นเพียงเสียงหนึ่งเสียงที่ก้องสะท้อนจากหลืบมุมของความโหยหิวเพื่อยืนยันการมีอยู่จริงเท่านั้นเองขอรับ...

+ comment แสดงความคิดเห็น