เธอพยามหนักหนากว่าใครรู้ จะยืนอยู่ในจุดฝืน...ยืนไม่ถอย ยื่นมือคว้า แม้ว่า จะหลุดลอย ก็จะคอยสายป่านนั้น...สะบั้นลง จนเวลาเลยมา...เกินกว่าสาย ทางมากมายก็ปล่อยผ่าน...เพราะการ..หลง.. จนกร่อนกัด กินตัว ทั่วทั้งทรง ได้แต่ปลง เรื่องซ้ำซ้ำ ที่ย้ำใจ เมื่อเขาลอยลมบน...จนลืมพื้น จะกลับคืน...ในเหตุผล...ของคนไหน? หรือช้ำแดด ช้ำลม จนตรมใจ ในวันที่ อะไรอะไร ไม่เหมือนเดิม เธอพยามหนักหนากว่าใครรู้ หวังเพียงสู้ คืนทุกความ เหมือนยามเริ่ม แต่เธอเอง คงเข้าใจ ไม่เหมือนเดิม การต่อเติม ไม่อาจแปลง ที่..แคลงใจ ********** ใครจะอยู่ ใครจะพ่าย ในยามนี้ ใช่อยู่ที่ การตบตา เธอว่าไหม มันอยู่ที่ ส่วนลึก ในหัวใจ เธอได้รับ อะไร ไปจากมัน
ละอองน้ำ 27 ม.ค. 2547 14:03 น. - ID 45467 
989
3
0
27 มกราคม 2547 21:07 น. - comment id 208416
เขียนได้ดีครับ แต่ความหมายเสียดสีจังเลย ....
27 มกราคม 2547 23:28 น. - comment id 208478
มองว่าอย่างนั้นเหรอ? เอ...
27 มกราคม 2547 23:35 น. - comment id 208482
มองว่าอย่างนั้นเหรอ? เอ...
27 มกราคม 2547 23:41 น. - comment id 208486
เหมือนว่าวที่ลอยคว้าง.. ปล่อยไปกับสายลมบาง กับอ้างว้างที่กร่อนใจ.. วันที่กลับยืนอยู่ที่เดิม ถามตัวเองว่าเริ่มจากตรงไหน ที่ว่าจบ นั้นจบตรงที่ใด และทวนถามได้อะไร ระหว่างทาง..
28 มกราคม 2547 00:18 น. - comment id 208507
เธอพยายามหนักหนากว่าจะรู้ กับจุดยืนที่เป็นอยู่ในตอนนี้ กับความเปลี่ยนแปรผันที่มันมี ว่าเธอจะเริ่มอย่างไรนี้ที่ผูกพัน *-*มามั่ว ๆ อีกแล้วหละค่ะ อิอิ กลอนไพเราะ ความหมายดีค่ะ ชอบค่ะชอบ*-*
28 มกราคม 2547 01:51 น. - comment id 208535
: )
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
