. ....อยากให้ลืม .... .......สุดปลายตาฟ้ามืดใจชืดเฉย คนคุ้นเคยเลยผ่านร้าวรานไฉน ยังมีใจให้รักเก็บกักไว้ หมดเยื่อใยให้คนลืมคนแพ้. ........สายเสน่ห์เล่ห์รักจำหนักแน่น เคยทดแทนคนชอกดั่งจอกแหน ไร้คุณค่านาทีที่เหลียวแล หัวใจแผ่ดังแม่น้ำงามน้ำใจ. ........คืนวันสั้นพันผูกลืมถูกผิด แนบสนิทนิทราว่าชิดใกล้ หวนคำนึงซึ้งนวลป่วนเนื้อใน ยังหวามไหวใครหวานซ่านมิเลือน. .......จำคืนวันพันธนากล้าสนิท รอยจุมพิตชิดเชยชื่นเอ่ยเอื้อน หอมละมุนอบอุ่นคำใครย้ำเตือน ยิ้มกลบเกลื่อนเปื้อนหน้าว่าไม่จริง .......ความรักหรือคืออะไรไม่อยากรู้ อยากเป็นอยู่อย่างใจไม่หยุดนิ่ง ขอฟ้าพราวดาวเดือนมีที่พักพิง คนถูกทิ้งอิงแทนหมอน...ซ่อนน้ำตา .......สุดสายใจไกลกันแล้วแก้วคงหลับ เยื่อใยยับกับหมอนแอบซ่อนหน้า ไม่แตกต่างระหว่างเราผงเข้าตา เส้นขนานกางท้าเดินมาไกล .......ขอต้นโศกโยกไหวใจคนแพ้ เจ็บเพียงแค่นี้พอก็ทนได้ อย่าย้ำคนจนมุมสุมน้ำใจ หมดเยื่อใยให้กันวันก่อนแล้ว... .............
14 มกราคม 2547 07:29 น. - comment id 202467
งาม
14 มกราคม 2547 16:43 น. - comment id 202597
กลอนไพเราะดีค่ะ
23 มกราคม 2547 02:09 น. - comment id 206345
สวัสดีครับคุณ ทิกิ..คุณผู้หญิงไร้เงา ขอบคุณสำหรับคำชม.... อยากให้ลืมคนๆหนึ่งจริง...แต่ทำได้เพียงที่เห็น