**ความรู้สึก**

พู่กันของหูกวาง

หอม...ดอกไม้กระดาษในแจกันเคลือบใส
เห็นใจ...กับนาฬิกาตาย และตุ๊กตาเปื้อนฝุ่นหนา
คิดถึง...ความทรงจำที่หยิบมาจากส่วนหนึ่งของวันเวลา
ห่วงหา...ในกำแพงสีขาวกับรุ้งยาวที่พาดฟ้าสู่นภาแสนไกล

อบอ่น...กับอยากไย่และตาข่ายแมงมุมที่ดูเหมือนรอยยิ้ม
ชุ่มชื่น...ด้วยสายน้ำที่ปริ่มออกจากแจกันโถใหญ่
เจ็บช้ำ...เมื่อยามแพ้พ่ายในเวลาที่เธอเดินจากไป
กดดัน...อยู่ในกรอบกระจกของหัวใจที่ปิดตายทั้งน้ำตา

เวียนวน...ชีวิตคนซึ่งหมุนคว้างไม่ต่างจากลูกข่าง
อ้างว้าง...เมื่อผิดหวังจากความรักที่แสนปรารถนา
อาทร...ความรักครั้งสุดท้าย และลมหายใจที่ไม่กลับคืนมา
เสียดาย...ทุก-ทุกวันของกาลเวลาที่ไม่อาจย้อนคืน

เหนื่อยอ่อน...จากแรงเหวี่ยงดั่งไฟฟอนของชะตากรรม
บอบช้ำ...กำคำลาซึ่งยากเกินกว่าใจจะทนฝืน
ปล่อยวาง...จากสิ่งต่าง-ต่างที่ดูว่ามันไม่ยั่งยืน
ยื่นคืน...ความขมขื่นที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป

โลกนี้...ช่างไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน
โลกนี้...ช่างเพลิดเพลินกับชีวิตของคนได้ง่าย-ง่าย
โลกนี้...ช่างมีแต่สิ่งที่ต้องเปลี่ยนแปลงไป
โลกนี้...ก็ยังคงพร้อมที่จะเบื่อหน่าย...และทอดเราทิ้งไป...ในสักวัน...