เมื่อชีวิตที่ยังต้องก้าวเดินไป ยังเหลือเส้นทางมากมายให้เลือกสรร ค้นหาสิ่งใหม่ที่ใจต้องการ อาจมีบ้างที่ล้มคลาน...เมื่อพบพานกับเรื่องราวใดใด แต่กว่าชีวิตจะพ้นผ่าน การไขว่คว้าดินรนแข่งขัน...ที่แทบทนทานไม่ไหว เฝ้ารอช่วงเวลา...ที่คิดว่าจะปลอดภัย แต่แล้วคงไม่มีในทางใด...ให้เราก้าวเดิน โลกแห่งความจริงมันช่างแสนหนักหน่วง จึงอยากเข้าสู่ห้วงแห่งความห่างเหิน โลกแห่งความฝัน...ที่ฉันต้องการก้าวเดิน พร้อมยินดีกับสิ่งที่เผชิญ...ด้วยความสุขใจ พยายามมองสิ่งต่าง-ต่างในโลกแห่งความฝัน มองทุกสิ่งที่ก้าวเดินผ่าน...ว่ามันจะสดใส วันนี้ฉันขอจมอยู่กับความเพ้อฝัน...ของฉันเรื่อยไป ไม่อยากกลับออกไป...สู่โลกแห่งความจริง แต่กว่าจะรู้เรื่องราวของชีวิตคนเรา ก็แทบล้มไม่เหลือร่องรอยเงาของทุกสิ่ง ชีวิต...มันถูกลิขิตอยู่กับโลกแห่งความเป็นจริง ไม่อาจติดอยู่กับบางสิ่ง...ที่ไม่มีรูปกาย เฝ้ารอความฝันที่ขุ่นมัว ทนรอเงาสลัว...ให้มันจางหาย จึงรู้ว่าโลกแห่งความฝัน...คือสิ่งที่ฉันสร้างด้วยความอ่อนล้าในใจ ความฝัน...มันไม่มีจริงใช่ไหม...ชีวิตคนเรา กว่าจะรู้ว่าชีวิตคืออะไรในโลกความเป็นจริง ที่ทุ่มให้ทุกสิ่ง...กับความฝันมากมายก็ล้าเศร้า เข้าใจว่าโลกแห่งความฝัน...มันคงเป็นเพียงแค่รอยเงา คอยติดตามเวลาใดที่ฉันเหงา...และมันจะเข้ามาอีกครา
พู่กันของหูกวาง 10 ม.ค. 2547 15:27 น. - ID 44338 
4579
14
0
10 มกราคม 2547 15:53 น. - comment id 200629
ดีจ้ากวาง อิอิอิ...ใจตรงกันเลยอ่ะ กวางเขียนได้น่าอ่านนะ ถ่ายทอดได้ดีจัง งานเขียนอ่ะ ไม่มีการแพ้ชนะจ้า กวางรู้ป่ะ...กวางเกิดปีเดียวกะเราเลยนะ ยินดีที่เป็นเพือนกัน
10 มกราคม 2547 16:01 น. - comment id 200632
ถึงคุณผีเสื้อปีกบาง... แหะ ๆ ๆ ครับ ผม แต่ผมแพ้จริง ๆ นี่...ก็คุณแต่งเพราะจังน่ะครับ งั้นก็ยินดีกับมิตรภาพของเรานะ.....เอ้า...เฮ้ ขอบคุณที่มาเป็นกำลังใจให้นะครับ
10 มกราคม 2547 16:34 น. - comment id 200640
ความฝัน... ใครว่ามันไม่มีจริง มันจะช่วยบันดาลให้ทุกสิ่ง เป็นจริงดังตั้งใจ ผมว่าความฝันเนี่ยมันทำให้เราก้าวไปข้างหน้าด้วมความมุ่งมั่นนะครับ ผมมีวันนี้ได้ก็เพราะความฝันนี่แหละครับ
10 มกราคม 2547 17:16 น. - comment id 200646
. . แวะมาทักทายค่ะ . . .เหอๆ สีอักษรสวยจังเลยเนอะ เหอะๆ หลายๆสี สวยดีจัง ^___________^...
10 มกราคม 2547 18:03 น. - comment id 200667
อืมส์...เห็นด้วยกะพิกุลทอง...ค่ะ ก็ไม่ใช่.งเพราะความฝัน.. หรอกเเหรอ.. ที่ทำให้ฉัน..และเธอ.. มาพบ.มาเจอ..เป็นเพื่อนกัน... มาจุดประกายฝัน.. ให้กันและกัน.. ฝันต่อไปเถอะ. .ตราบใด... ที่เธอ..มีฝัน...เธอจะมีพลัง... แล้วโลก แห่งความฝัน.. จะเป็นจริง.. มาให้กำลังใจค๋ะ...พู่กันของภูตะวัน..เฮ้ย.. เผลอไป.พู่กันของหัวกวาง อิ ๆๆ.
10 มกราคม 2547 20:28 น. - comment id 200736
ฝันไปเถิด บรรเจิดงาม โลกความฝัน ปัจจุบัน โลกจริง วิ่งปวดหัว สู้ขันแข่ง แก่งแย่งกัน เห็นแก่ตัว อย่าหวั่นกลัว จริงหรือฝัน เพียงมั่นใจ (สงสัยตอบผิดคิว ผิดคน)
10 มกราคม 2547 22:00 น. - comment id 200771
ไม่ว่าน้องจะอยู่ในโลกไหน จะสุขหรือเศร้าอย่างไรโปรดรู้ว่า พี่ยังเป็นห่วงน้องนั้นทุกเวลา และทุกคราที่ผ่านมาเสมอไป เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้นะ จะยืนข้างทุกขณะที่น้องหวั่นไหว หากน้องล้มหรือคลุกคลานไม่มีใคร โปรดรับรู้ไว้พี่ยังอยู่ข้างกายเราตลอดเวลา ฉะนั้นไม่ว่าโลกแห่งความจริงหรือความฝัน น้องยังมีพี่ทุกวันพี่รับประกันด้วยความห่วงหา และยิ่งดีจะเดินเคียงกันไปในทุกวันเวลา เพื่อให้เราได้ฟันฝ่าอุปสรรคนานาไปร่วมกัน *-*เป็นอะไรหรือเปล่าฟังเพลงซะเศร้าเลย เป็นห่วงนะค่ะ เมื่อวานดื่มเหล้ามาก ๆ อย่าดื่มบ่อย ๆ หละ เดี๋ยวจะติดลมนะจ๊ะ ห่วงใยเสมอจ๊ะ*-*
11 มกราคม 2547 00:12 น. - comment id 200826
....สวัสดีเจ้าค่ะ.... ....มาพบกับฉัน....ในฝันดีฝ่าาาาาา..... ....คืนนี้มะหวัย...ขอตัวไปก่อน. ....เริ่มง่วงหง่าวหาวนอน....จากกลอน...กลายเป็นลูกบิด.....หุ หุ.....^-^...
11 มกราคม 2547 01:07 น. - comment id 200860
เมื่อเงาแสงแห่งชีวีมีปรากฏ แจ่มจรดพริ้งพราวดาวบุหลัน บ่งนิมิตด้วยแรงแสงแห่งตะวัน จักฝ่าไปเก็บฝันอันเรียงราย เมื่ออุ่นไอแห่งรักประจักษ์มา จะแสวงคุณค่าหาความหมาย ดั่งสัญญาที่มั่นไว้ไม่คลอนคลาย คือจุดหมายที่ปลายฟ้ายังยืนยง เมื่อสวรรค์ยังซื่อตรงคงคำสัตย์ ปฏิพัทธ์ปีติธรรมดำรงหงส์ ตราบรวงแรงแห่งปีกฝันยังมั่นคง จะบินตรงเยือนอารยาแหล่งนาคร เมื่อมวลชนดลใจให้ยินเสียง ก้องสำเนียงเจนจบครบอักษร จะทะยานลดเลี้ยวเทียวอาทร ไปถมดอนฐานันดร์ชั้นวรรณา เมื่อกางปีกลมบนจะวนว่อง เคียงประคองป้องบังให้หยั่งฟ้า จะท้าทายความชังอหังการ์ เหิรเมฆาไปเปิดทางถิ่นร้างใจ เมื่อเด่นดาวทอแสงแหล่งนภา จะหาญกล้าฝ่าดั้นไม่หวั่นไหว กระโจนข้ามม่านฟ้าหาทางไกล นำดวงใจไปหว่านทานคนจน เมื่อเบื้องหน้าปราการธารสมุทร จะเร่งฉุดใบเรือเพื่อล่องหน ยอมหัวอกฟกร้าวหนาวกมล เพื่อผองชนเกริกกล้านภาลัย เมื่อยามใดอรุณรุ่งอาบคุ้งน้ำ เพียงชั่วยามแสงเรืองรองส่องไสว หวังชื่นชมกับรางวัลกำนัลใจ แม้นสิ้นไร้ผู้ใดรุมยินดี แม้นวันนี้ปีกฝันเกรอะกรังดิน หาใช่สิ้นวิญญาณผลาญศักดิ์ศรี หน้าจะซบกายจะทาบอาบธุลี ศรัทธามีความหาญกล้ายังท้าทาย เมื่อวันรุ่งพรุ่งนี้ที่รอคอย ความต่ำต้อยจะถูกบดลดความหมาย ความรังเกียจเดียดฉันท์จะพลันตาย แอกความพ่ายจะถูกพรากจากบ่าชน
11 มกราคม 2547 13:01 น. - comment id 201034
หน้าส่วนตัว
..เพลง..และบทกวี...ที่เป็นของเรน...
...ขอโลกฝัน...
..ใบนั้น.. ให้เรน..
..ละเลง.. บรรเลง.. ใสเย็น..
..โลกเด่น.. ขออยู่ห่างไกล...
โลกของเรน...
แค่เป็น.. เรื่อง..ที่ไม่..
ทิ้ง..เรื่องจริง..ที่โหดร้าย...
ฝังดินไว้.. พลิกไกล.. โลกในฝัน...
...
เรน..ขออนุญาต..แจม..นะคะ..
บทกวี..ไพเราะ..มากเลยคะ..
11 มกราคม 2547 13:20 น. - comment id 201042
บทกวี..ของพี่นิว.. เรนชอบจังคะ..
อยากให้..เก็บเข้าหน้าส่วนตัว..นะคะ..
..เรน..ขออนุญาต...
11 มกราคม 2547 13:45 น. - comment id 201051
ชอบกลอนบทนี้ของคุณจัง อ่านแล้วรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก อาจเพราะเคยเป็นอะไรที่คล้าย ๆ คุณมาก่อนละมั้ง
11 มกราคม 2547 14:02 น. - comment id 201062
กลอนนี้เพราะมากเลย อ่านแล้วเต็มอิ่ม
11 มกราคม 2547 16:51 น. - comment id 201150
ถึงคุณพิกุลทอง... นั่นสิครับ...ความฝันเป็นสิ่งดี... แค่เป็นเพียงความคิดมองโลกในแง่ร้ายส่วนหนึ่ง มันบอกว่า...หากเราจมอยู่กับฝันที่ไม่เป็นจริงมากเกินไป....ตัวเราเองที่จะเจ็บปวดมากที่สุด น่ะครับ...มันก็เลยทำให้แต่งกลอนนี้ขึ้นมา...แต่ไม่เป้นไรแล้วครับ เพราะผม ชักมองโลกดีขึ้น แล้ว เพราะว่าได้ข้อคิดจากคุณพิกุลทองนะครับ...อิ อิ *-* ถึงคุณพาฝัน... แหม คนสวยมาชมสวยแถวนี้...พู่กันเขินแย่นะจ๊ะ...อิ อิ ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะครับ ยิ้มมั่งนะ .................*_________*....................อิ อิ ถึงคุณภูตะวัน ตะวันรอน... ...ไม่วูบสักนิดเลยครับที่เห็นคุณเขียนอย่างนั้น...เป็นพู่กันของใครสักคนก็ดีนะครับ จะได้ช่วยกันต่อเติมความฝันให้มันน่าอยู่ยิ่งขึ้น...พู่กันเองก็อยากมองฝันให้สดใส...แต่ในบางทีที่อ่าอนล้า มันเหือนว่าเราเองตำต้อยกว่าคนอื่นทุกทีเลยล่ะครับ...ยังไงก็ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะครับ...อิ อิ *-* ถึงคุณชัยชนะ... จะผิดคิว ผิดคนยังไง...พู่กันรับไว้ก่อน นะ อิ อิ ขอบคุณสำหรับกำลังใจ...นี่ถ้าไม่มาให้ก็หลงอยู่อย่างนี้แหละครับ ...หากเรามั่นใจจะทำให้ได้...ก็ต้องทำด้สินะครับ...เอ้า...ฮึ๊บบบบบบ *-* ถึงคุณผู้หญิงไร้เงา... ...แค่วันนี้ผมมองความฝัน... แล้วเห็นว่ามันโหดร้าย ทุกสิ่งดูแปลกไป ไม่เหมือนเดิมที่ผ่านมา... มันทำร้ายผม หลอกให้จมอยู่กับความอ่อนล้า ทั้งทั้งที่ผมก้รักมันตลอดมา แต่กลับดึงผมให้ไกลตา...จากโลกแห่งความเป็นจริง... แต่พอได้กำลังใจจากทุกคน ก็เหมือนกับจะอดทนได้กับทุกสิ่ง จะเอาใหม่...จะตั้งใจสูกับความเป็นจริง สู่เพื่อไม่ให้พี่ผู้หญิงไร้เงา...ต้องกังวล ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของพี่สาวนะครับ... ดังนั้นขอหอมที ฟอดดดดด อืม ชื่นใจ...อิ อิ ผมไม่เป็นไรแล้วล่ะครับพี่สาว...เพลงมัน 3 นาที แต่ตั้งอีกหลายสิบปีนะครับ ที่พู่กันต้องเรียนรู้...ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ...อิ อิ ถึงคุณซอมพลอ... บิดลูกบิดดี ดี ล่ะ...เดี๋ยวพู่กันแอบเข้าไปหลอกนะ...อิ อิ ง่วงก็นอนเสียเถิดครับ...ไว้วันหลังมาให้กำลังใจใหม่นะ...มาแค่นี้ก็ชื่นใจแล้วล่ะครับ อิ อิ ถึงคุณลำนำน่าน... ขอบคุณจริง ๆ ๆ ๆ มาก ๆ ๆ ๆครับ สำหรับกำลังใจจากกลอนที่หนักแน่น และเต็มไปด้วยกำลังใจที่แปลภาษาไทยไม่ค่อยออกแบบนี้...มันทำให้ชีวิตรู้สึกเหลือนอยากค้นหาอีกมาเลยครับ...เพื่อวันพรุ่นี้ที่รอคอย...อรุณรุ่งคงจะทำให้คนเราลือมสิ่งเลวร้ายได้นะครับ ขอบคุณครับที่มายเยี่ยมให้กำลังใจกานนะครับ...อิ อิ *-* ถึงคุณเรน... อยากให้เรนเติมแต่งสีสันความฝันของพู่กันจริง ๆ ถ้าเป้ฯคนน่ารักแบบคุณเรนล่ะก็ พอสร้างฝันให้สดใส และอย่างลืมชวนพู่กันไปดูด้วยนะครับ... ขอบคุณสำหรับการมาเยี่ยมเยือนกันนะครับ...เฮ้อ...อุ่นใจจังนะครับ อิ อิ *-* ถึงคุณข้าวปล้อง... คนเรามักมีเวลา และมุมเหงา ๆ เป็นของตัวเองกันทั้งนั้น...แต่อยากบอกไว้นะครับคนดี คนเราถ้าเหงาควรเหงาให้พอดี สี่วันเหงาทีก็ดีถม เหงามากไปหลายวันไม่นอนไม่ข่ม เป็นลมล้มไป ใครจะมาแล... ดัดแปลงมาจากหนังสือเล่มนึงครับ...ดีทีเดียว...เอาวไว้เป็นกำลังใจตอบแทนนะครับ อิ อิ ..*-* ถึงคุณเปิ้ลอินเตอร์... ขอบคุณครับ...ดีใจที่สามารถแต่งได้ครบถ้วนทุกเนื้อหา...ยังไงก็อย่าลืมดูแลความฝันตัวเองด้วยนะครับ...เพราะเป็ฯสิ่งที่ดี ตอนนี้ผมคิดว่ามันก็ไม่โหดร้ย แล้วล่ะครับ เพราะนี่...คือกำลังใจที่ผมภูมิใจมาก ๆ ๆ ๆ ๆ อิ อิ *-*
11 มกราคม 2547 22:06 น. - comment id 201334
ผมขอด้วยคนนะคร้าบ......... ผมก็ทึ่งในฝีมีของเพื่อนผมคนนี้จริงๆ แต่งได้น่าชมมากเลยนะ แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมไปโรงเรียนด้วยนะ ห่วยใยเสมอ......... แม้วันมามาก............อิอิ
2 กุมภาพันธ์ 2547 22:41 น. - comment id 211070
ชื่อปากกาของฉันคนนี้
ก็เป็นโลกหนึ่งแห่งความฝัน
ทุกย่างที่ก้าวเดินในโลกพระจันทร์
มักจะเป็นความฝันเรื่อยไป
ชีวิตผันผ่านไปอย่างเงียบเชียบ
หัวใจฉันเลาะเลียบไปตามมุมฝัน
หาเก็บน้ำค้างตอนกลางวัน
ซึ่งในความจริงนั้นมันไม่มี
ฉันเฝ้าอยู่ในโลกแห่งความฝัน
สิ่งที่มันไม่น่าจะเป็นไปได้
แต่มันกับมีความสุขแล้วสำหรับหัวใจ
สิ่งที่เป็นไปไม่ได้แต่ได้ทำ
เมื่อความเหงาเวียนมาบรรจบ
ฉันก็พบความฝันขึ้นอีกครั้ง
ทุกคนไม่มีสิทธิ์จะรั้ง
จะขังความฝันไม่ให้ก้าวเดินต่อไป
แวะมานะค่ะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
