อบอุ่นไม่มาตรแม้น ใดเหมือน อุ่นรักจักเหมือนเรือน แรกเย้า ไออุ่นยังกรุ่นเตือน ตามติด ตนแฮ อิงแอบแนบโอบเข้า อาบซึ้งตรึงกมล ฯ อ้อมอกเคยคุดคู้ เคียงหมอน เอื้อนเอ่ยก่อนกกนอน แนบข้าง โอบกอดพรอดร่ำพร พร่ำรัก ลูกยา โอ้อกลูก..อ้างว้าง นึกหน้าน้ำตาคลอ ฯ
7 มกราคม 2547 11:36 น. - comment id 199076
คิดถึงแม่แน่ ๆ จึงเขียนกลอนบทนี้ขึ้นมาใช่มั้ยค่ะ มาทักทายอีแล้วค่ะ ติดตามผลงานเสมอนะค่ะ
7 มกราคม 2547 12:02 น. - comment id 199097
แต่งได้เก่งจัง แวะมาชื่นชมผลงานค่ะ
7 มกราคม 2547 15:01 น. - comment id 199177
เมื่อเราล้มใครหนอวิ่งมาอุ้ม แล้วปลอบขวัญปัดฝุ่นที่เปรอะเปื้อน อยู่ไกล้เรายามกลัวไม่แชเชือน ไม่มีใครเสมือนแม่ที่รักเรา คิดถึงแม่ขึ้นมาน้ำตามันก็ไหลอยากกลับไปซบลงที่ตรงตักแม่
7 มกราคม 2547 17:44 น. - comment id 199265
เป็น..สิ่งที่เกิดจริงกับตัวผมสมัยเด็ก แม่จะเล่านิทานให้ฟัง ผมจะเล่นหุ่นในผ้าหุ่ม ทุกวันจะกราบหมอน ทุกวันแม่จะนอนกอด เวลาไข้แม่จะต้องอยู่เฝ้า คอยเช็ดตัวทั้งคืน เพราะสมัยเด็ก เวลาป่วยผมจะละเมอและเพ้อ...ทั้งคืน... กระทั่งจบ ป.6 ไปอยู่ต่างจังหวัด ปีนึงกลับครั้งนึง ไปเรียนหนังสือ....ฯลฯ ..........
7 มกราคม 2547 20:21 น. - comment id 199331
อิงแอบอุ่นอ้อมอก มารดา คราวเมื่อเป็นทาริกา เด็กน้อย ยามเจ็บป่วยร้องจ้า ดึกดื่น แม่ตื่นจาอ่อนช้อย โอบอุ้มแอบกาย
7 มกราคม 2547 20:47 น. - comment id 199335
กวีบ้านนอก แต่ความคิดสมัยใหม่
8 มกราคม 2547 01:17 น. - comment id 199425
เมื่อมีท้องแม่อุ้มท้อง ปองเห็นหน้า เมื่อคลอดมา แม่กล่อมเกลี้ยง เลี้ยงเติบใหญ่ เมื่อเจ็บป่วย แม่รักษา ว้าวุ่นใจ เมื่อร้องไห้ แม่ปลอบขวัญ ทุกข์บรรเทา แม่รักลูกผูกพันมั่นเช่นนี้ แม่จึงมีพระคุณดั่งขุนเขา ค่าน้ำเงินจะกี่ล้าน เปรียบปานเอา ค่านั้นเล่า ยังด้อยกว่า ค่าน้ำนม. อ่านผลงานของกวีบ้านนอกสำนวนนี้แล้ว ทำให้ไม้เก็ดคิดถึงแม่ขึ้นมาตะหงิด ๆ แม่ของไม้เก็ดลาโลกไปตั้งแต่ยังเด็ก (ตั้งแต่สิ้นลมไป จดหมายสักฉบับก็ไม่เขียนมาถึง) ปล่อยให้ไม้เก็ดคิดถึงหาตลอดมา... วันนี้จึงขอร่วมเขียนถึงแม่ด้วยคน
8 มกราคม 2547 01:29 น. - comment id 199434
แต่งได้ดีจังค่ะ
8 มกราคม 2547 08:56 น. - comment id 199498
แต่งโคลงได้ไพเราะมากๆครับ ความหมายดีด้วย คิดถึงแม่เช่นกันครับ