หน้าส่วนตัว
ยามหนาวเหน็บหาที่ซุกกายอุ่น
ท่านนักบุญเดินผ่านด้วยเท้าเปล่า
ให้อาหารน้ำท่าช่วยจุนเจา
เยียวยาบรรเทากายซูบเซียว
ไร้ฟูกหมอนเสื่อสาดให้พักพิง
นอนเกลือกกลิ้งบาทวิถีช่างลื่นเหนียว
ตกดึกกายสั่นสั่นดายเดียว
ไม่มีใครเหลียวแลข้าสักฅน
มีแต่หมาขี้เรื้อนนอนคุดคู้
เหงาน่าดูสัตว์สี่ขาท่ามสายฝน
อีกชีวิตลำบากแสนทุกข์ทน
เป็นฅนจนเขาดูถูกกลิ่นสาปกาย
ข้ามีสุขกับตัวข้าท่านอิจฉา
ข้ามีเวลาร่อนเร่ไร้จุดหมาย
ไม่มีหนี้สินติดตัวจนตาย
ฤๅงมงายนิทานสอนผู้ฅน
- -
|NdEpEndEnT 10 ธ.ค. 2546 21:44 น. - ID 42736 
541
2
0
10 ธันวาคม 2546 21:54 น. - comment id 189616
จะต้อยต่ำเพียงไหนก็คือคน มีกมลเหมือนคนอื่นอีกหมื่นแสน ใช่ว่ารวยแล้วจะไม่มีขาดแคลน สักวันหนึ่งบ้านแสนแพงอาจโดนยึดได้เหมือนกัน เพราะทำผิดคิดชั่วมั่วตัณหา และขายยาเสพติดผิดมหันต์ พอเขาจับกันได้จึงลงทัณห์ สิ่งที่เห็นเหล่านั้นก็หายไป *-*คนจนไม่มีหนี้สิน ในขณะที่คนรวยมีทรัพย์สิน แต่บางครั้งทรัพย์สินเหล่านั้นได้มาโดยไม่ชอบธรรม ก็ต้องโดนยึด สรุปแล้วก็อาจไม่เหลืออะไรเหมือนกัน ฉะนั้นทำความดีดีกว่าค่ะ เหลือไว้แน่นอน คิดถึงนะ กลอนแต่งได้ดี ความหมายก็ดีมากเลยค่ะ*-*
11 ธันวาคม 2546 02:04 น. - comment id 189667
]u ลี ลี
11 ธันวาคม 2546 11:40 น. - comment id 189726
เปรียบกับคนด้อยกว่า..เราจะสุข เปรียบกับคนมากกว่า..เราจะทุกข์
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
