คือศึกหนัก..ราตรีนั้น

tiki

   @       ราวปีสองพันห้าร้อยสามสิบ
เจาะจงหยิบวันให้แน่แท้มิได้
หากกะการว่าประมาณวันวารใน
คืนหนึ่งไซร้ที่บ้านห้าสาม ยามดึกแล้ว         ...(๑)
@      หลังสวดมนต์ไหว้พระ จะยาวนาน
จิตชื่นบาน..จิตใจใสดั่งแก้ว
จึงเข้านอนหลับไปใจเพริศแพร้ว
เริ่มเห็นแนวกระแสธารา..มหาสมุทร        ...(๒ )
@         ฝั่งไกลโพ้นโน้นที่ไหนฉันไม่รู้
หากพิศดูสิ่งใดหนอ..ละออ..ผุด
ดั่งดวงแก้ว..ใสแพรว  ..แวววิมุติ
ชะลอเลื่อน..งามบริสุทธิ์..ผุดข้ามมา    ...( ๓)
@      ชุดส่าหรีเด็กหญิงงามสามภพเลิศ
ปรางเอิบอิ่ม ชมพูบรรเจิด..เพริดจัดจ้า
โอษฐ์แดงเรื่อผิวเนื้อบางละมุนตา
ยิ่งนัยนา ใสพิสุทธิ์ ผุดผ่องนัก
...( ๔)
@          แม่ร่างน้อยชลอเลื่อนเคลื่อนเข้าหา
คืบชิดใกล้..กิริยาท่าประจักษ์
เข้าวงแขนเงยเข้าหาท่าแห่งรัก
ไร้เดียงสา บริสุทธิ์นักแม่สายใจ   ...(๕ )
@      ภาษาใจที่ส่งมาช่างสุดแสน
บริสุทธิ์แม้น*รักมารดา* อยากเข้าใกล้
จิตระบาย  รู้สึกมา ภาษาใจ
บ่งบอกให้..*คิดถึงมารดา* ท่าเจ้าวอน...(๖ )
@          นัยน์ตาใส..สลดลึก นึกถึงแม่
ทีชะเง้อ ท่าชะแง้ ดังแต่ก่อน
แล้วเจ้าเอียงปรางให้แม่เชยชิดช้อน
จุมพิตแก้มใสอาทร ย้อนความรัก  ( ๗)
@      ไร้เดียงสา  ดูอาการ เจ้าแก้มใส
แม่จุมพิตสองปรางได้..ยิ่งศึกหนัก
ลูกดีใจในรักแม่..หนักหน่วงนัก
จึ่งได้จัก   ลอยมาหา  คราย้อนใจ..( ๘)

คือศึกหนัก..ราตรีนั้น  ต่อ ตอน 2
@      ที่แม่เห็น..ใต้สองฝั่ง เจ้าลอยมา
มีเหล่าภา..รตะ ชน ล้นหลามให้
เรี่ยริมน้ำริมพื้น ตื้นตันใจ
ส่งสายตา บูชาไว้ ให้แม่ยล  (๙ )
@     แต่เจ้าลอยมาผู้เดียวดูเปลี่ยวเปล่า
ดุจสัญญาแห่งสองเรา เจ้าไม่บ่น
ดูโศกซึ้ง เจียมใจ  ดูเจียมตน
ทั้งอ่อนโยน  ดั่งอุบล  เหนือธารา ( ๑๐)
@     ครั้นแล้วหมดเวลาคราต้องไป
กลิ่นหอมซึ้งอบอวลใจไล้นาสา
เจ้าลอยจากอ้อมแขนแม่อย่างแช่มช้า
จากมารดา  ท่าเรียบร้อย ลอยลับไป ( ๑๑)
@      เห็นเจ้าลอยข้ามมหาสมุทร..สุดตามข้าม
ฝูงชนหลามแลตามส่ง..คงหมองไหม้
ยามฉันตื่น..ยังสะอื้น..ตื้นตันใจ
อ้อมแขนไร้เงาวิญญาณ์คราจากจร( ๑๒)
@      สองแก้มหยาดอสุชลหล่นเต็มแก้ม
ยังได้กลิ่นบุบผาแย้มแห่งผิวอ่อน
ยังรู้สึกแก้มนุ่มเนียนอรชร
คืนอาวรณ์..เจ้ามาหา ท่าแห่งรัก( ๑๓)
@      น้ำใส..กลิ้ง..จากนัยน์ตา..มากค่านี้
จริงดั่งที่..แม่หลงใหล..มิได้หัก
มาหลงโลกลืมเชื้อวงศ์เผ่าพงศ์พรรค
โลกซ้อนโลก มิติประจักษ์..เคลื่อนทักทาย(๑๔ )
@     ไฉนหนอ ..แม่จะกลับไปรับขวัญ
ราตรีนั้น..น้ำตาเกลื่อน..เคลื่อนเป็นสาย
ถึงราตรีนี้เมื่อจาร ซร่านมิวาย
ใจสลายคล้ายรันทด..หมดทางเดิน( ๑๕)
@      แม่จักสั่งสมบุญได้เพียงไหน
จึงจะหวนกลับไปได้ ..ดั่งหงส์เหิร
กรรม..ภพนี้ มีแต่งาน การไกลเกิน
กลับย้อนเดิน..สู่หนทาง..หว่างภพเรา( ๑๖)

คือศึกหนัก..ราตรีนั้น ต่อ ตอน 3 
@ เผ่าวงศ์นั้นอยู่แห่งไหนในอีกภพ 
ฤาให้ลบรอยความรักสลักเสลา 
ทิ้งลูกยา..ก็มิอาจ..พลาดจากเงา 
ห่วงสองเจ้า..แห่งโลกนี้..มิกล้าไป......(๑๗ ) 
@. หน้าที่แม่ ..แท้ลำบาก ยากหนักหนา 
ทิ้งลูกยา..ดั่งฆ่าสองเจ้า...เราทำมิได้ 
ด้วยลูกพรหมคงหงอยเหงาเศร้าฤทัย 
แต่ลุกคนสลดใจ..ร้าวฤดี......(๑๘ ) 
 
 
@       ภพซ้อนภพ..สองหน้าที่...มิอาจได้
แม่เสียใจ ...หากหนีมา..ทิ้งหน้าที่
พระเดชพระคุณ..เจ็บสุดใจ..ชีวิตนี้
ดั่งถูกสาป..ไม่เคยมี สุขอุรา.......( ๑๙)
@      พระกรุณา..ส่งมิ่งขวัญ..มาเตือนแม่
ว่าป่านนี้..ยังตามแล..ชะแง้หา
พระบิตุรงค์..ตามมิได้..ให้ลูกมา
เตือนแม่ว่า พระธิดา ยังรอคอย.......(๒๐ )
@     รักสองภพ...ข้ามฝัน..คืนวันนั้น
ยังตามหลอน..ใจฝัน..อันละห้อย
กำหนดจิต..เพลงใจ ไม่ย้อนรอย
กรรมนั้นพลอย..พาจาก..ดั่งพรากไกล.......( ๒๑)
@    แต่หน้าที่..ต้องประคอง...สองในโลก
จะวิปโยค..ศึกหนัก..สักเพียงไหน
ในโลกนี้  แม่เป็นหลัก  ปักธงชัย
นำครอบครัว..หมุนไป..ดังจักรเฟือง.......( ๒๒)

คือศึกหนัก..ราตรีนั้น ต่อ ตอน ๔
@     สองลำบากยากแค้นอยู่แสนเข็ญ
ต่างต้องเป็น..มาใช้กรรม..ซ้ำหนุนเนื่อง
แม่จะอธิษฐานอยู่ต่อไปจนรุ่งเรือง
ให้กระเดื่อง ขจรไกล ในภพนี้......(๒๓ )
@      พระบิตุรงค์..ส่งหทัย  มาให้เห็น
คล้ายลำเค็ญ...อย่าสาปส่ง..ให้อึงมี่
พระลูกพรหม  ท่านอยู่เย็น เป็นสุขดี
แต่ลูกคน ณ. โลกนี้ ล้วนมีทุกข์......(๒๔ )
@     ขอหม่อมฉัน..ทำหน้าที่ ณ ที่นี้
สร้างกุศล  แต่สิ่งดี  อันมีสุข
เมตตาธรรม   นำใจ   ให้เร้ารุก
สันติสุข  สืบสร้าง   ทางเมตตา......(๒๕ )
@     จึงจดจาร   อีกราตรี  ที่จดจำ
คะนึงหวน ครวญคร่ำ  ถวิลหา
ธิดาน้อย   ลอยตาม   ข้ามน้ำมา
ขอเธอสุข  เกษมอุรา  ทุกราตรี.......( ๒๖)
@     หากเคยเป็น   แม่ลูก  เคยผูกใจ
ขอบุญแม่  ทำไว้  ในทุกที่
ทางมรรคผล  กุศลบุญ  คุณความดี
มอบลูกน้อย  ดวงฤดี  เจ้าเพ็ญจันทร์.......(๒๗ )
@    ให้รักแม่   แผ่กระจาย   ไปนานฟ้า
ให้ลุกยาได้นอนหลับ  ลงกับฝัน
ให้ลูกรักได้พักผ่อน ก่อนตะวัน
จะบิดผันแรงร้อน  ...ผ่อนกายา.......(๒๘ )
@    ให้แม่กล่อม   เจ้านอน   ทั้งค่อนคืน
ให้ยามตื่น  ยามลูกแล   ชะแง้หา
ให้เงาแม่  ฉาบไสว  ในนภา
ดุจทิวา  อรุณสว่าง  กระจ่างนิรันดร์.......(๒๙ )
@    แม่ขอฝากกลอนนี้  ลูกที่รัก
ได้ประจักษ์รักยิ่ง สิ่งมุ่งมั่น
ให้ลูกทั้งสองภพ บรรจบกัน
รับบุญนั้น  ทุกทิพา  ราตรีเทอญ.......(๓๐ )