โอ้ ! พระเจ้าอยู่แห่งใด โปรดท่านไว้ชีวิตข้า จักสนองตอบแทนกายา จากเศียรสู่บาทาข้าจดจำ หรือท่านไร้การโต้ตอบ หรือเพียงปลอบประโลมหัวใจช้ำ เพียงเศษเสี้ยวถูกเหยียบย่ำ เพียงชีวันหนึ่งในโลกา อัปยศอดสูอายเขา เพราะตัวเราเหลวแหลกหนักหนา ผ่านวันพ้นคืนกี่เวลา ไม่เคยคิดคืนถิ่นสถาน ทั้งอายทั้งเจ็บปวด ร้าวรวดหวดแส้แหวกม่าน สิ้นสุดมลายชีพปราณ ลนลานหาหลุมหลบภัย
|NdEpEndEnT 25 ต.ค. 2546 12:27 น. - ID 40531 
626
2
0
25 ตุลาคม 2546 21:32 น. - comment id 176239
แนวความคิดคมเฉียบ ลื่นไหล ขอชมเชยครับและตามมาขอบคุณที่ให้ความเห็นในงานผม.
25 ตุลาคม 2546 22:40 น. - comment id 176249
แวะมาอ่านบทกลอนครับ จะอายอะไรขนาดนั้นครับ
26 ตุลาคม 2546 19:22 น. - comment id 176399
แสนอายหนักเป็นนักหนา ด้วยรู้ว่าไม่เอาไหน จึงอายดินอายฟ้านั้นเรื่อยไป แต่สุดท้ายคืออายใจของตนเอง ***มาเป็นกำลังใจให้นะค่ะ กลอนลักษณะนี้พี่แต่งไม่ค่อยเป็น ฉะนั้นขอดำน้ำหน่อยแล้วกันนะจ๊ะน้องจ๋า***
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
