.. เพราะ...ว่ า ง เ ป ล่ า แค่ฉันหรือเปล่า..ที่รู้สึกอย่างนั้น เหมือนไม่มีใครผูกพัน.. คล้ายว่ามัน ... ยิ่ ง บั่ น ท อ น ..หรือ .. เ พี ย ง เ ห ง า อารมณ์จึงขุ่นเศร้า .. ร อ น ล้ า เธอไม่เห็นส่งข่าวมา รู้ไหมว่า.. ห่ ว ง ห า .. มากมาย .. ถ้วยกาแฟ ..ใบเก่า รสชาดขาดเคล้า .. ความหวาน แม้จะเติม เพิ่ม..น้ำตาล แต่ ค ว า ม ข ม กลับซ่าน..มาจากใจ ..รู้ บ้ า ง ..หรือเปล่า เรา .. จะเหมือนเก่า - ได้ไหม กาแฟรสเดิม..แต่คนตักเติมคนใหม่ - ไ ม่ ถู ก ใ จ รู้สึกคล้ายหรือไม่ .. ที่อยากให้อะไร ๆ ..ก ลั บ คื น ..ไม่อยากคิด.. ลำ พั ง คงแค่ความหวัง .. ที่ไม่สามารถ รั้ง - ฝืน ให้ เธอคนเก่า .. กลับมาร่วมใช้ วัน - คืน ที่ตอนนี้มีเพียงฉันยืน.. รับความเป็นไป - เดียวดาย ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ .. บางครั้ง ผมก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมความรู้สึกนี้ จึงเกิดขึ้นกับตัวเองบ่อย ๆ ได้แต่คิดไปว่า .. คงเป็นธรรมดาที่ เมื่อความรัก มันหายไปจากชีวิต .. คนเรามักจะรู้สึกแบบนี้ เคยลองมองตัวเองแค่ภายนอก..ก้ดูเหมือนจะเข้มแข็ง ไม่มีอะไร แต่ให้ตายเถอะ .. พอปล่อยวางจากเรื่องงานทีไร ก็เหมือนว่าช่วงเวลาว่างตอนนั้น ..ทำให้เราฟุ้งซ่านไปซะอีก ..นี่ละมั้ง ที่เค้าว่า .. แค่เปลือก .... ....ไม่ใช่ เนื้อใน แต่อย่างใด ..รู้สึกไปคนเดียวหรือเปล่า ... แค่ ผมหรือเปล่า
19 ตุลาคม 2546 13:33 น. - comment id 174981
คนดี..นี่คือความในใจพี่พุดนะคะ.. ........... โลกนี้มีคนนับพันล้านมากมายนัก มากพันล้านรักมากพันล้านเรื่อง เรื่องอกหักเรื่องรักร้าวเศร้าเปล่าเปลือง เมื่อมากเรื่องมากรักหยุดพักใจ..ทบทวนใจ.. ... บางคราหัวใจพี่พุดราวใส่ปีกแห่งฝัน โผผินเหินบินเหนือโลก.. มองโศกสุขเศร้าร้าวร้างอ้างว้างเหว่ว้า.. ของมวลหมู่มนุษย์มากมีมากมายนี้ ราวแหวกว่ายในสายธารธาราแห่งกรรม บ้างว่ายวนมิเห็นฝั่งฝัน บ้างหยุดยั้งยอมดำดิ่งจ่อมจมใต้ก้นมหาสมุทร บ้างยอมหยุดกิเลสแห่งใจ.. บ้างไม่ยอมผุดโผล่ ขึ้นมาหายในอากาศบริสุทธิ์อีกเลยแล้ว บ้างมีเรือแจวกว่าจะแจวถึงก็อ่อนล้าพากันกระโดดหนีหาเรือใหม่ลำใหญ่กว่า ทำทุกวิธีท่าที่จะพาตัวเองให้ปลอดภัย มิพะวงช่วยใคร..เอาตัวรอดให้หัวใจสุขคนเดียวไม่เกี่ยวใครก็พอใจก็พอเพียง บ้างมีเรือรบลำใหญ่โออ่าพาขึ้นฝั่งฝัน บ้างยังลอยคอรอเรือสักลำนำทางใจไป บ้างไม่ยอมไปไหนรอพายุพัดมาพาให้จมหายตายๆไปได้เสียทีก็ดีเหมือนกัน บ้างก็ยังมีไฟฝันยังหวังดาวนำทางยังมีพลังแรงที่จะรอ..ว่ายให้ถึงฝั่งวันละนิดละน้อยคอยเรือรักเรือใจร่วมทางมารับไปด้วยกัน.. บ้างก็มั่นใจมีเรือใหญ่แข็งแรงให้ฝ่าพายุใจ มีเวลาทำใจฝึกจิตสร้างสมาธิมีเวลาจะเตรียมพบฝั่งแห่งนิพพาน.. และนี่คือ.. สิ่งที่พี่พุดคิดและจินตนาการมาจากความเบื่อรักมากมายมากมีที่วกวนจนคนเราวนกรรมซ้ำรอย ยอกย้อนอาวรณ์อาลัยมิเลิก..รักมิหักใจได้ เป็นคล้ายๆกันไปทั้งโลกทั้งเรา.. สิ่งเดียวสำหรับชีวิตพี่พุดที่เดียวดาย ด้วยงามเงียบสงบสุขคือ.. การภาวนา พี่พุดขอมีชีวาประคองเรือรักพี่พุด ให้คนที่ฝากฝันฝากชีวิตไว้กับพี่พุดถึงฝั่งอย่างปลอดภัยและมีความสุข..เพียงนั้น..นั่นเป็นหน้าที่มิใช่ละหรือ สำหรับพี่พุดนี้ขอแค่มีเวลาเหลือภาวนา..หวังชาติหน้าท่ามี หากยังมีกรรมมาพบรัก พี่พุดขอพบคนที่พี่พุดรัก และสำคัญนัก.. คือเขาก็ต้องรักพี่พุดดั่งดวงใจด้วย.. และ..เสมอใจเสมอร่าง.. ด้วยจิตวิญญาณแห่งจิตที่เข้าใจเสมอกัน และได้พันผูกรัดร้อยโสมนัส กับ... พิสุทธิใสในโลกไพร ในโลกไร้ร้างหากแต่ทว่ามิอ้างว้างเพราะเรารักเงียบงามและรู้ดำรงร่างอย่างรู้พอ.. พี่พุดภาวนาขอแค่.. ความสุขอย่างสงบงามง่ายเพียงนั้น..กับฝันไพรกับเข้าใจในรักกับหนักแน่นมั่นคง..เพื่อดำรงร่างสร้างพลัง..คืนสิ่งฝันสิ่งแสนดีแสนงามยังประโยชน์บ้างแก่เพื่อนมนุษย์และผืนดิน ............ ด้วยรักเข้าใจน้อง กับโลกโศกสุขนี้ที่ผ่านมาเพียรสอนจนพอเพียง.. ให้เพียงพอ..
19 ตุลาคม 2546 14:50 น. - comment id 174986
ในโลกนี้ไม่ได้มีแค่คุณคนเดียวหรอกนะที่รู้สึกเช่นนี้ ความรู้สึกเหงาและว่างเปล่ามักจะเกิดขึ้นกับทุก ๆ คนในช่วงเวลานึง และคนเหล่านั้นก็จะก้าวข้ามความรู้สึกนั้นไปได้ ไม่ใช่ว่าเค้าเหล่านั้นลืมความรู้สึกที่เกิดขึ้น แน่นอนเค้าไม่มีทางลืม แต่พวกเค้าเลือกที่จะอยู่ร่วมกับมันอย่างเข้าใจ มันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องยากจนเกินไปเช่นกัน บทกลอนเพราะมาก ^-^
19 ตุลาคม 2546 17:39 น. - comment id 175020
ไม่หรอกค่ะ สำหรับพู่นะ บางครั้งก็แค่เตือนตัวเองว่าอย่าฟุ้งซ่าน แต่ก็ออกบ่อยไป ที่เราปล่อยให้หัวใจมันฟุ้งซ่านเสียบ้าง
19 ตุลาคม 2546 19:47 น. - comment id 175036
ไม่ใช่คุณคนเดียวหรอกค่ะ ที่รู้สึกแบบนั้น บ่อยไปที่เราปล่อยให้หัวใจเดียวดาย ความว่างเปล่า ทำให้เราได้เรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียว ....โดยที่ไม่มีใครเคียงข้าง อยู่กับความอ้างว้างที่เกาะกุมใจ
19 ตุลาคม 2546 20:11 น. - comment id 175044
พิมพ์ก็รู้สึกแบบนั้นค่ะ แบบ ...... รู้สึกเหงาเกินไปด้วยซ้ำ แต่จะทำไงได้เนาะ คนมันไม่มีใครนี่ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
21 ตุลาคม 2546 21:26 น. - comment id 175266
..ว่างเปล่า..กับความรู้สึก..ที่เคย... ..อาจวางเฉย..ทำคุ้น..ว่าอบอุ่น..มากมาย.. ..จริงๆ..แล้ว..คือสิ่ง..ที่ขาดหาย... ..ว่างเปล่า..ภายใน.. กับวัน..ไกล..ของพ่อ... ...เรน..รับรู้..สื่อได้... คือ..สัมผัสใจ.. ใกล้ชิด... อาจแค่..ว่างเปล่า..รอยลิขิต... ..ชีวิต..ก้อคง.. ดำเนิน..ต่อไป... ..แบบ..เรน..ขออนุญาตแจมนะคะ.... ..
22 ตุลาคม 2546 07:52 น. - comment id 175314
@@มากี่ครั้งกี่ครั้งยังว่างเปล่า ไม่มีเขาคนนั้นให้ฝันถึง หรือตัดเราจากใจไม่คำนึง วันนี้จึงนั่งเท้าคางกลางแสงไฟ @@ความเศร้าเริ่มกอดรัดมัดดวงจิต คอยครุ่นคิดไตร่ตรองอยากร้องไห้ ไม่มีเธฮไม่กี่วันฉันท้อใจ บอกไม่ได้ทุกอย่างช่างกดดัน@@..??
28 กุมภาพันธ์ 2553 10:24 น. - comment id 275250
ot only you feel this way I honestly tell you the true sometime I feel this way too. I think yoo ni loo nee manh ko same way. I hope you enjoy the rest of your year. http://www.youtube.com/watch?v=cgpOA3rX-Lo&feature=relatedhttp://www.youtube.com/watch?v=5DWNjxy0hh4&feature=related