ผู้ชายตัวสูง... หน้าดุ ๆ มีหนวด ผมยาวเหมือนกับผู้หญิง รักศิลปะ เล่นดนตรี และชอบฮัมเพลงภาษาฝรั่ง สะพายกระเป๋าสีฟ้าใบใหญ่ ๆ สวมรองเท้าแตะไปทำงาน ที่เสื้อกับกางเกงมีสีต่าง ๆ เปรอะเปื้อนกลับมาบ้านทุกวัน มีไข่เจียวอร่อย ๆ มีรูปวาดสวย ๆ มีเรื่องเล่าและนิทานกล่อมก่อนนอนทุกคืน เป็นม้า... เป็นพระราชา... เป็นคนธรรมดา... เป็นตัวตลก... เป็นฮีโร่...ที่มีหนึ่งเดียว...ในใจ เป็นความทรงจำของเด็กตัวน้อย ๆ ที่กำลังขี่คอ ป๋า และนับดาวไปพร้อม ๆ กัน
8 กันยายน 2546 14:22 น. - comment id 166229
เขาคือฮีโร่ของเราตลอดกาล ทำเรื่องน่ารำคาญให้น่ารักได้ ดึกดึกตื่นมาปลุกไปอาบน้ำไป อาบเสร็จไซร้ ไปวิ่งสเก๊ตพระรูปกัน ใครจะว่าเอาใจมากหากไม่สน เขาหนีบพวกเราทุกคนสเก๊ตนั่น ทั้งไอซืสเก๊ต ทั้งไม้สเก๊ตเสร็จโก๋พลัน อีกบอลล์รูมเต้นรำนั้น พ่อสอนเอง เขาคือฮีโร่ของเราแน่แน่ไซร้ ไม่มีใครในโลกนี้จะกระฉีบกระเฉง เอ้านี่เหล้านี่เบียร์ไวน์วเวอร์มุธนะตัวเอง ลูกโฉงเฉงอยู่กะพ่อ ไม่เป็นไร สอนทุกอย่างให้รู้ทั้งดีชั่ว เจ้าอย่ากลัวพ่อนี้สอนเมื่ออยู่ใกล้ มาวันนี้...เขาไปลับ...แสนอาลัย ใครหนอใคร จะเก่งเท่า พ่อเราเอง
8 กันยายน 2546 22:25 น. - comment id 166340
ฮีโร่ของฉันนั้นคือพ่อ ที่ให้ความสุขทุกข์ไม่ก่อและไม่เพิ่ม ฮีโร่คนเก่งคนดีคนเดิม ที่ทำให้ฉันสุขเพิ่มเติมในทุกวัน ***แวะมาดูฮีโร่ก็น้องจ๊ะ***
9 กันยายน 2546 19:40 น. - comment id 166551
คืออะไรกันแน่
9 กันยายน 2546 20:54 น. - comment id 166557
+ คืออะไรกันแน่ คือ...ความเรียง ที่ชื่อว่าฮีโร่ ค่ะ มะนาวหวาน ล้วนแล้วคือความทรงจำสมัยเด็กๆ วาพราวตั้งใจแต่งให้คุณพ่อณ เวลานี้ค่ะ
9 กันยายน 2546 21:04 น. - comment id 166561
+ ไม่มีใครเก่งเท่าพ่อเราจริงๆ นะคะพี่ทิกิ + ผู้หญิงไร้เงาคะ ขอบคุณมากค่ะ ฮีโร่ใน ดวงใจของทุกๆ คนวาพราวคิดว่าต้องเป็นคน พิเศษอย่างเช่นคุณพ่อกับคุณแม่แน่ๆ นะคะ ^___________^ วาพราวมาส่งยิ้มหวานๆ ให้นะคะทุกๆ คน