ไปด้วยกันสิ

ผีขี้เมา

....ไปด้วยกันสิ....                  
....ไปด้วยกันไหม....   
ฟังเรไรกล่อมทุ่งยามรุ่งสาง
กรุ่นกลิ่นความเหงาเศร้าอยู่เบาบาง    
หอมกลิ่นความเวิ้งว้างอยู่บางเบา
เพื่อจะได้หัวเราะด้วยเสียงสะอื้น
คลอคลื่นโน้มหน่วงของรวงข้าว
เพื่อน้ำตาสักดวงจักร่วงร้าว	
มองดาวสักดวงจักร่วงลับ
....ไปด้วยกันไหม....	
ฟังลมไกวคลื่นกราวคืนดาวดับ
ยอดคลื่นแตกดอกอยู่วับวับ	
สะท้อนจับแสงดาวพราวเดือน
เพื่อจะได้ร้องไห้ด้วยรอยยิ้ม	
สนิมน้ำตาพร่าเปื้อน
เพื่อสำนึกสุดท้ายสลายเลือน	
ล้มเรือนกายลง  ณ  ตรงนั้น
....ไปด้วยกันสิ....	
ไปดูการบานผลิของสีสัน
แห่งไม้ดอกยอดภูซึ่งชูชัน	
ก่อนแสงวันค่ำพลบจะลบเลือน
เธอจะเห็นแสงตาดวงล้าอ่อน
ซึ่งแอบซ่อนแสงหม่นอยู่ปนเปื้อน
ไปดูความฝันที่ฟั่นเฟือน	
ฝันของเพื่อนมนุษย์-ฝันสุดท้าย
....ไปด้วยกันเถิด....	
เพื่อเห็นความบรรเจิดแสนเฉิดฉาย
ของล้านคำคารมความคมคาย
จากดวงหน้าขี้อายของเด็กน้อย
กุมมือเดินเคียง-ไร้เดียงสา	
โตมากลางท่ามความต่ำต้อย
โครงร่างแตกเม็ดสะเก็ดรอย
เกี่ยวก้อยเขาเดินหยอกเอินไป
....ไปไหม...ไปเดินตากดาว	
พรางพราวดาวเรืองชานเมืองใหญ่
ริมทางรางคดหมอนรถไฟ	
ทอดไกลชานชาลาสถานี
เพื่อจะได้กอดอกตนเองก้าว	
คืบเท้ายาวยาวดังก่อนกี้
กระเหย่งกระโดด-มือโบกวี	
หัวเราะได้เต็มที่กับชีวิต
....ไปโจนโตนโตดยามดึกไหม...
แล้วจุดไฟก่อฟืนให้ตื่นติด
ลมแรงโชนไฟไสวทิศ	
จิดริดหิ่งห้อยจะพลอยวับ
เพื่อการปรากฏภาพงดงาม	
ไฟโผงดอกวามแล้ววูบดับ
เป็นดาวแห่งหล้า-คณานับ	
ระยิบระยับสุกปลั่งไปทั้งภู
....ไปสิ...ไปด้วยกัน....	
ความฝันมีไว้เพื่อไปสู่
อาจเป็นความฝันเศร้าที่ลาดปู
ณ  รอยต่อฤดูและทางเท้า
แต่ก็เป็นความฝันอันหนึ่งเดียว
แม้หลั่งกรากหลากเชี่ยวด้วยเปลี่ยวเหงา
เมื่อน้ำตาสักดวงได้ร่วงเงา	
ความสุขความเศร้า-ก็เท่านั้น
              ................