.: คำรำพึงของนกขมิ้นเหลืองอ่อน :. (revisited)

อักขระ อักษรศรัทธ์

...จากนกขมิ้นถึงพยัคฆ์...
                             - กลอนสุภาพ -
นานเหลือเกินเกลอเอ๋ยที่เลยร้าง
ไร้เพื่อนคุยเคียงข้างเหมือนอย่างก่อน
หนาววิโยคคว้างขวัญหวั่นนิวรณ์
นกขมิ้นเหลืองอ่อนมาโดยเดียว
          โอ้แพปีกต้องโบกฝ่าพายุร้าย
          ที่โถมกล้าพาปีกหน่ายแปลบปวดเสียว
          เกล็ดหิมะคมบาดปาดเอ็นเกลียว
          ต้องหลุบปีกร่อนเลี้ยวลงแนวไพร
ค่อยโอบปีกมาปกกายคลายหนาวเหน็บ
แอบสะอื้นกลืนเจ็บอยู่หวาดไหว
พระจันทร์เคียวดูหลุบหลู่อยู่รำไร
...วันทำไมจึงมืดยืดยาวนัก...
          โอ้เจ้าดอกขจรอาวรณ์ถวิล...
          นกขมิ้นเหลืองอ่อนเจ้าเหนื่อยหนัก
          คืนก็ผันวันก็ผ่านห่อนได้พัก
          คิดถึงเพื่อนพยัคฆ์เคยร่วมเนา
เราอยู่ไกลกันถึงหนึ่งขอบฟ้า
จากที่เคยเห็นหน้าก็มาเหงา
คิดถึงห้องที่คลองสานแล้วยิ่งเศร้า
เมื่อไหร่เจ้าจะได้รับเรากลับนอน
          คิดถึงท่าเรือที่เราค่ำ-เช้าใช้
          บัดนี้คงเปลี่ยวไร้ดูเปล่าหลอน
          เพชรบุรีตัดใหม่เคยสัญจร
          เอเทรียม ที่แต่ก่อนเคยคลุกคลี
คิดถึงมวลหมู่มิตร ณ ฟิตเนส
เคยร่วมเตร็ดเตร่ไปกันหลายที่
เคยร่วมดื่ม...ร่วมหัวเราะ...ร่วมไมตรี
โอ้บัดนี้ล้วนไกลพรากพลัดจากลา
          คิดถึงบ้านนาคูที่เคยเยือน
          ริมตลิ่งที่เพื่อนนอนดูฟ้า
          ณ ค่ำคืนดาวหล่นนั่งสนทนา
          คำสัญญามิตรภาพกำซาบใจ
...จงโบกโบยโผบินแม้เหน็บหนาว
ใช่ว่าเราจะจากกันนิรันดร์ไป...
ก็จริงอยู่...แต้ห้าปีที่เปลี่ยวไร้
มันบาดใจเฉือนเชือดอย่างเลือดเย็น
          นานเหลือแล้วแก้วเกลอเอ๋ยที่เลยร้าง
          แม้แสงทองที่ส่องทางยังไม่เห็น
          ได้แต่ส่งกลอนพร่ำว่าลำเค็ญ
          หาได้เป็นสุขไม่เมื่อไกลกัน
พายุคลายความบ้า...ตีนฟ้าเปิด
โลกเบื้องโพ้นแจ่มบรรเจิดแสงสวรรค์
กางปีกน้อยที่สั่นเทิ้มท้าตาวัน
นกขมิ้นผันผกออกโบกบิน
          อีกกี่ป่าที่ต้องข้ามยามหนาวเหน็บ
          อกกี่แผลที่ต้องเจ็บมิจบสิ้น
          อีกกี่น้ำ...อีกกี่ฟ้า...กี่แผ่นดิน
          ใจดวงร้าวจะคุ้นชินฤาแหลกโรย
         ...นกขมิ้นเหลืองอ่อนเฝ้าถอนใจ....
        มาเดียวดายว้าเหว่ ณ อเมริกา
          Saturday 8th November, 1997
      6 PM CST, Menomonie, WI,  U.S.A.