เงาทาทาบทับฟ้า ปีกกางร่าแล้วบินร่อน พยับแดดกลับรังนอน แสงสวยอ่อนอ้อนขอบฟ้า ใกล้แล้วใกล้ลาจาก อาทิตย์พรากจากเมฆา ปีกนกเริ่มอ่อนล้า เหินเวหาลับหลงรัง อีกนิดคงถึงบ้าน ปีกซมซานคงถึงฝั่ง บินฝันถึงไอรัง เพื่อเพิ่มหวังพลังบิน รอก่อนพระอาทิตย์ อีกสักนิดคงถึงถิ่น แต่มืด มืดหมดสิ้น ก็ยังบินพลัดหนทาง หลบหลับใต้ใบไม้ สะท้านกายภัยรอบข้าง เพียงบินไม่หลงทาง ฝันเลือนลางอาจเป็นจริง พายุสาดกระหน่ำ ลมพัดซ้ำสาดทุกสิ่ง ไร้รังให้อุ่นอิง ซุกปีกนิ่งใต้พุ่มไม้ รอบข้างช่างมืดมิด เหมือนภัยชิดอยู่ข้างกาย รังนอนอุ่นสบาย น่าใจหายนกหลงรัง ขอเพียงถึงรุ่งเช้า จะบินเข้าให้ถึงฝั่ง ซุกปีกหลับในรัง นกหลงหวังหาทางเจอ
เสี้ยว 27 ก.ค. 2544 03:25 น. - ID 2034 
1288
0
0
27 กรกฎาคม 2544 11:08 น. - comment id 6690
ใช้คำได้ดี สัมพันธ์เกี่ยวโยงอย่างสวยงาม เลยทีเดียวค่ะ ไพเราะมาก
27 กรกฎาคม 2544 11:44 น. - comment id 6705
อ่า.....เพราะมากค่ะ..ยอมรับจากใจจริงๆ
27 กรกฎาคม 2544 11:47 น. - comment id 6707
ขอบคุณค่ะ เผอิญนั่งอยู่บนเครื่องบินแล้วบรรยากาศริมหน้าต่างข้างนอกมันสวยและเศร้ามากเลยค่ะ ถึงมีอารมณ์เขียน
28 กรกฎาคม 2544 02:49 น. - comment id 6753
เพราะมากจ๊ะ....เห็นภายเลยอ่ะ ขอให้นกเจอรังนะจ๊ะ....
28 กรกฎาคม 2544 22:49 น. - comment id 6885
นกหลงคงต้องดิ้น เกลือกแรงสิ้นแรงบินโบย โถมถั่งพลังโหย โดยจะหยัดสบัดบิน มุ่งหวังทางข้างหน้า ผู้ตั้งตาเฝ้าถวิล นกน้อยออกหากิน จะคืนถิ่นเวลาใด ชีวิตยังไม่สิ้น ต้องดิ้นสู้อยู่ต่อไป ทอดหวังหมดอาลัย ใช่วิสัยวิญญูชน หลงทางต้อง
15 กันยายน 2544 12:02 น. - comment id 11700
สู้ต่อไปนะ คนเก่งของเรา
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
