สายลมพรมพัดสัมผัสใจ

สาแก้ว

                                    สายลมจ๋าอย่าพัดมาได้ไหม
                         ถ้าจะพริ้วความหวั่นไหวมาให้ฉัน
                         หอบความรู้สึกเหงาเหงามาให้กัน
                         พรมผ่านผันฝันร้ายทำลายใจ
                                    หัวใจยังเปราะบางและอ่อนอยู่
                          ยังไม่รู้ว่าจะหายดีวันไหน
                          ยังหลงเหลือคราบน้ำตาการร่ำไห้
                          ยังต้องใช้การเยียวยา...ให้หายดี
                                     ยังฝันร้ายกล้ำกรายภาพอดีต
                           ดังคมมีดตามกรีดให้หลบหนี
                          ยังเข้มแข็งไม่พอต่อฉันขอที่
                          วอนลมนี้พริ้วสุขปลุกหัวใจ
                                       ปลุกให้ตื่นจากภวังค์รักพังร้าว
                           ความช้ำตรมอันยาวนานนี้ได้ไหม
                           ขอหลุดพ้นจากห้องแคบในหัวใจ
                            แล้วหนีไปให้พ้นไม่กลับมา
                                       วอนสายลมพรมพริ้วปลิวพัด
                            โบกสะบัดความหดหู่ขึ้นสู่ฟ้า
                            ให้แสงแดดแผดเผาคราบน้ำตา
                            อย่าหลงเหลือเจือใจให้ระทม