ฉันเป็นเพียงกรวดดินที่ค่าน้อย ใช่เพชรพลอยที่ใครๆแสวงหา เป็นแค่เศษเสี้ยวหนึ่งของเวลา ที่ไม่อาจเติมเต็มค่าในหัวใจ ฉันขอเป็นในสิ่งที่ฉันเป็น แม้ไม่มีใครเห็นสักเท่าไหร่ ไม่จำเป็นต้องเก็บไปเจียระไน เพื่อจะให้เปลี่ยนไปเป็นเพชรพลอย ฉันขออยู่ในที่ๆควรอยู่ แม้จะรู้มีแต่ความเหงาหงอย ยังดีกว่าปะปนกับเพชรพลอย กรวดน้อยๆควรค่าอยู่แค่เพียงดิน