กาพย์ฉบัง ๑๖ ๏ เดินหลงพงลึกนึกเปลี่ยว.........................ไร้คู่อยู่เดียว เศร้าเซียวเสียวจิตคิดทวน ๚ ๏ ที่เจ็บเหน็บหนาวร้าวครวญ......................ร่ำไรไห้หวน หานวลป่วนปร่าจาบัลย์ ๚ ๏ นกเขาเคล้าคู่คูขัน...................................จุ๊กกรูกู่กัน เสียงลั่นสนั่นก้องท้องไพร ๚ ๏ เฝ้าถนอมกล่อมชู้คู่ใจ...............................ผกผินบินไป ทางไกลใจอยู่คู่กาย ๚ ๏ โอ้เราเล่าไฉนใจหาย...............................โดดเดี่ยวเดียวดาย วอดวายพ่ายหลงดงดอน ๚ ๏ ราวขมิ้นบินเร่พนจร................................ไร้คู่อยู่คอน อกสะท้อนนอนหนาวร้าวทรวง ๚ ๏ เดินหลงพงลึกดึกล่วง..............................พระจันทร์ผันดวง พลัดสรวงร่วงลับดับเลือน ๚ ๏ บอกใจให้รู้ดูเดือน...................................คอยย้ำคำเตือน เฉยเชือนเพื่อนใจไม่มี ๚ ๛
16 มิถุนายน 2545 21:35 น. - comment id 55934
ชอบคำพระจันทร์ผันดวง..มากกกกกกกกค่ะ ทะเลขวัญกำลังอกหักที่บอลไอร์แลนด์ตกรอบ นี่แหละบอลผันพลิกขาไปตุงตาข่าย..ฝ่ายที่เราไม่เชียร์..เฮ้อ...
17 มิถุนายน 2545 05:09 น. - comment id 55959
มาศึกษากาพย์กั๊บป๋ม
17 มิถุนายน 2545 07:09 น. - comment id 55964
ู^_^ ตามมาอ่านค่ะ
17 มิถุนายน 2545 08:34 น. - comment id 55971
หลงป่าท่านให้ดูดาว ที่ทอแสงวาว สกาวอยู่แห่งหนเหนือ หลงทะเลล่อยลอยเรือ ท่านให้ดูเพื่อ จดจำฝั่งผานาคร หากใจที่หลงบังอร ไร้ทิศทางถอน ย่อมนอนก่ายหน้าผากหวัง ลุ่มหลงแต่เพียงลำพัง ใจเบินเกินหยั่ง ดุจดังหลงทางกลางถ้ำ แม้ตามิกล้าฝ่านำ จมในมืดดำ คงคลำตระครุบหยุบคว้า
17 มิถุนายน 2545 18:44 น. - comment id 56044
หลงป่าปูนและคอนกรีต มีแต่มีดและปืนผ่า ไม่มีใครช่วยและเมตตา ได้แต่ความกล้า จึงรอดปลอดภัย
20 มิถุนายน 2545 15:02 น. - comment id 56675
อืม...หลงป่า(จริง)น่ากลัว และเหงาก็จริงนะคะ แต่ก็มีแต่สรรพสัตว์ ที่เจ้าเล่ห์น้อยกว่า สรรพสัตว์ในป่าปูนเยอะเลยค่ะ