๏เพียงอยากถามไถ่๚ะ๛
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ ระหว่างวันเคลื่อนคล้อยอย่างอ้อยอิ่ง
บนโลกจริงสุข-ทุกข์ปลอบปลุกฝัน
บ้างดั้นด้นย่ำย่างระหว่างวัน
บ้างนิ่งหยุดรอจันทร์ขึ้นผันวน
ความอาทรต่อกันคล้ายวันคล้อย
ที่แสงค่อยเลือนรางระหว่างหน
แล้วมืดดับลับฝากจากสกล
เหลือเงาหม่นเงามืดที่ยืดยาว-
เข้าครองคลุมกุมห้วงทุกช่วงคาบ-
ราตรีอาบหัวใจให้เหน็บหนาว
ท่ามวารคืนฟ้าแกล้งเร้นแสงดาว
ยิ่งรวดร้าว เย็นเยียบเกินเปรียบเปรย
ยังรักกันบ้างไหม?? ถามในฝัน
ด้วยช่วงวันความจริงดูนิ่งเฉย
เหมือนหัวใจปล่อยปะและละเลย
สิ่งที่เคยอาทรดูรอนลง
คิดถึงกันบ้างไหม?? อยากไถ่ถาม
ฤๅนิยาม "รัก" ยุยเป็นผุยผง
จึงเฉยชาต่อกันมิมั่นคง
ลืมจำนงจำนรรจ์สะบั้นใย
ระหว่างวันเคลื่อนคล้อยดูอ้อยอิ่ง
ในโลกจริงเจ็บช้ำเกินคำไข
แล้วในฝันจักถามหาความใด??
ปล่อยวางให้...เลือนหายกับปลายวัน๚ะ๛