ความรู้สึกที่ใจไหลทะลัก
เมื่อทั้งเก็บก็หนักกักไม่ไหว
อาจมิมีสารัตถะ สาระใด
เพียงส่วนเกินภายในไหลออกมา
เป็นอารมณ์ไหลหลากจากผู้เขียน
ซึ่ง พากเพียรกรองความตามปรารถนา
ด้วยถ้อยคำวิจิตรผิดธรรมดา
อันอาจพาผู้อ่านสะท้านสะเทือน
โดยความคิดสอดคล้องจากสองฝั่ง
ยามอยู่ในภวังค์ดังเป็นเพื่อน
แต่ต่อมาภารกิจก็บิดเบือน
เมื่อเสมือนบทกวี...มีชีวิต
เป็นอิสระจะหาคนที่ทนอ่าน
และเข้าใจวิญญาณการลิขิต
เห็นหน้ากันและกันวันเพ่งพิศ
เอมอิ่มเอมเปรมจิตยามคิดลา
ใต้ม่านฝนหม่นสลัวชั่วเปล่าเปลี่ยว
ในบางเสี้ยวภวังค์จิตอนิฏฐา*
ในอ่อนแอแพ้โลกโชคชะตา
แม้แต่คราสุขสันต์นั้น...บางที
อะไรหนอที่จะสว่างวาบ
และกำซาบอาบเข้มได้เต็มที่
เท่าอยู่ในอ้อมแขนเพื่อนแสนดี
"บทกวีโอบคุณละมุนละไม"
( * ไม่น่าพอใจ )