ทุกครั้งที่อยู่ไกลใจโหยหาอยากให้มาเคียงคู่อยู่ใกล้ใกล้
ด้วยเหตุผลพันเก้าก็เข้าใจ
ว่าต้องไกลอย่างเคยเลยจำนน
จำต้องปลอบตัวเองด้วยเพลงฝัน
ว่าถึงวันพรุ่งนี้มีเริ่มต้น
วันตะวันสีทองของสองคน
จึงจำทนอย่างละห้อยคอยพรุ่งนี้
ระหว่างการรอคอยร้อยสงสัย
ถามหัวใจหวั่นหวั่นทุกวันวี่
หรือพรุ่งนี้มีหวังยังชีวี
ถ้าไม่มีก็ตายอย่างดายเดียว
การรอคอยที่ผ่านถึงกาลจบ
พร้อมกับศพไร้ญาติขาดคนเหลียว
พร้อมพันธะผูกพันที่ฟั่นเกลียว
ความข้องเกี่ยวเกลียวคลายสลายไป
ยิ้มเศร้าเศร้ากับตนปนเหงาเหงา
โกรธหรือเปล่าทนคอยน้อยใจไหม
ตอบทีจริงทีเล่นไม่เป็นไร
ยกหัวใจให้ฟรีแถมชีวิต
รู้ทั้งรู้พรุ่งนี้ไม่มีถึง
คิดคำนึงทุกครั้งยังยึดติด
จะอีกนานแค่ไหนจำใจอุทิศ
ใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อรอคอย