แด่ความทุกข์ทั้งมวล

บนข.

เก็บคำรำร่ายประกายคำ                                      
เป็นลำนำคำกานต์ผสานผสม
กูเขียนทุกข์ด้วยคำและช้ำตรม                          
เก็บดาษดื่นขื่นขมมาชมเชย
 
หยิบปืนยื่นให้ในความคิด                                 
กระสุนปลิดปลงกูอยู่ไยเหวย
ในโลกมืดเดินทางก็อย่างเคย                            
พบแต่ช้ำงอกเงยอยู่เปล่าดาย                             
 
เพียงกระสุนระริกกระดิกนิ้ว                           
ก็พร่างพลิ้วลิ่วลับสลับสลาย
ดับทุกข์โศกกรรโชกใจและกาย                        
วิญญาณวายฝังร่างลงกลางดิน
 
เป็นก้อนกรวดดินทรายคงง่ายกว่า                   
มิต้องโศกโศกามาด่าวดิ้น

แม้นแตกแหลกร้าวพังภินท์                              
หมดสิ้นแล้วความทุกข์ที่ซุกใจ
 
เก็บคำรำร่ายประกายคำ                                      
เป็นสายธารลำนำหลั่งไหล               
เขียนกูผู้เขียนพร่ำเพียรไป                                 
แด่กูและหัวใจที่ทุกข์ทน
 
 เจ็บเอย...เจ็บกูอยู่เต็มอก                                    
น้ำตาตกไหลรวมอยู่ท่วมท้น
ทะเลน้อยยังด้อยน้ำตาตน                                  
น้ำตากูไหลจนท่วมโลกา

วอนเถิดสายลมช่วยพรมผ่าน                            
ช่วยพัดม่านความทุกข์ซุกฟากฟ้า
วอนเถิดหัวใจใครกรุณา                                     
เมตตาผ่อนทุกข์ ขุกระทม
 
อกกูร้าว รวดร้าว เกินกล่าวขาน                        
จิตวิญญาณเกินขื่นจะขื่นขม
หยิบปืนกลืนกล้ำระกำตรม                               
ทุกข์ระทมกลายเกลียว...แค่เหนี่ยวไก