ธรรมดา ฟ้าสลัว ย่อมมัวหม่น
สิ่งที่ยล จึงยากแจง แหล่งที่หมาย
เป็นภาพพร่า คล้ายฝัน สุดบรรยาย
เพียงบอกได้ ว่าเห็น เป็นเงาจาง
ยิ่งความมืด เข้าครอง ก็หมองหนัก
แค่ร้องทัก โดนชี้ เป็นผีสาง
จะบอกเล่า อย่างไร ก็ไร้ทาง
ด้วยข้ออ้าง ไม่เห็นหน้า ค่าไม่มี
คงต้องรอ เวลา ยามฟ้าแจ้ง
รอเมื่อแสง ทองต้อง ส่องถึงที่
เงาจางจาง ที่ว่า ถ้ามันมี
เห็นจะหนี ไม่พ้น เผยตนตัว