จดหมายถึงผู้ชายหัวฟู พี่โจ้ พอส



 
รู้ไหม..เสียงเธอยังดัง..
เพลงของเธอฉันยังเปิด..
ภาพเธอยิ้มยังติดอยู่..
แต่..ไม่รู้
เธออยู่ไหน...
 
ฟ้าคืนนี้ ไม่มีดาว
เมฆโฉบเงาคล้อยไป
พระจันทร์ยังหันหาย
เหงาบ้างไหม..เธอจ๋า
 
รับฉันไปได้ไหมหนอ
อย่าให้ฉันรอเหมือนบ้า
โลกไม่น่าอยู่เช่นผ่านมา
ผ่านพบเพียงมายาไม่จีรัง

ใจของฉันคงบาง…
จึงอยากทิ้งร้างแล้วความหลัง
ปล่อยโลกให้ดำรงและคงยัง
ไปตามคลื่นโถมถั่งของเวลา
 ........ฉันเพียง...
...
อยากจะลอง Pause บ้างสักครั้ง
แล้วล่องลอยหาที่ว่างกลางเวหา
ทิ้งโลกลวงเลยล่วงห้วงเวลา
เธอจ๋า แล้วเธอจะว่าอย่างไร ??
......
 
๘.๐๕.๕๖
..อีกครั้ง...
เขียนด้วยความคิดถึง...เพ้อพก
เหมือนการกดปุ่ม pause ซ้ำๆอยู่ในใจ
แม้ในความเป็นจริง
ปุ่ม stop ได้ถูกกดค้างไว้
...เมื่อนานมาแล้ว...