กลัวหัวใจ

แก้วประเสริฐ

            กลัวหัวใจ.

   ยามชีวิตติดรักประจักษ์นั้น
มวลสิ่งฝันครั้นใฝ่ได้ทุกสิ่ง
ห้วงเวลาพิสูจน์แก่นความจริง
ยามถูกทิ้งเศร้าหม่นระคนใจ

   ก่อนเคยนั้นรักกันพลันชวนหา
เหมือนแก้วตาเบิกบานซ่านสดใส
ครั้นเปลี่ยนแปลงแฝงช้ำระกำใน
หวนมาใหม่กลัวแล้วแผ่วอารมณ์

   นับแต่นี้เปลี่ยนใจคลายหม่นเศร้า
พบปวดร้าวบาดจิตติดความขม
ทิ้งความรักมากแล้วแนวใฝ่ชม
ซ่านระทมผู้เดียวขอเปลี่ยวกาย

   เมินเสียเถิดสิ่งเย้าเคยเฝ้าถนอม
สายดอกพยอมมีกลิ่นแล้วสิ้นหาย
สวยงามเด่นเน้นฟ้าคราเยื้องกราย
แต่ห้วงสลายยากคว้ามาครองชม

   คราความรักหอมหวลยวนซึ้งจิต
ซุกซ่อนปลิดสิ่งขมบ่มใฝ่ผสม
พอผ่านวันคืนคลายจิตคล้ายตรม
ต้องฝืนข่มซ่อนในให้เศร้าทรวง

   เปรียบหลายรสนารีที่งามพริ้ง
เย้ายวนสิ่งไร้หอมย่อมแกล้งหวง
ลักษณ์มิงามส่งกลิ่นถวิลทั้งปวง
หอมโปรยห้วงชื่นฉ่ำย้ำผ่านงาม

   เหมือนอิสตรีผกาคราโชยกลิ่น
หอมโรยรินถวิลปองยากมองข้าม
ความหวานชวนจรดไว้ในทุกยาม
แสนวาบหวามระรื่นชื่นซ่านใน

   กลัวเหลือเกินความสวยรวยมากจิต
หว่านแนวคิดคราใดสุดใคร่ไสว
ผ่านเจ็บปวดซุกซ่อนร้อนทั่วไป
ขอหนีไกลหวานฝากจากอารมณ์.

            แก้วประเสริฐ.