ดาวน้อย

แก้วประเสริฐ

              ดาวน้อย

   ยามเดือนดับนับดาวเฝ้าเหงาหงอย
จิตระห้อยถึงสิ่งเคยอิงไสว
แสงแห่งโคมสาดส่องละอองใจ
วาบหวามไหวยามแลชะแง้มอง

   ค่ำคืนนี้มีแต่ดาวพราวพร่างฟ้า
ไร้จันทราขาดเจ้าเฝ้าเคล้าสนอง
ความผุดผ่องหายไปในสิ่งปอง
ได้แต่จ้องดาวเจ้าเฝ้าใฝ่คนึง

   เฝ้าแต่มองดาวระยิบพริบแสงส่อง
เคยประคองน้องเจ้าเคล้าคิดถึง
ต่างชี้ชวนชมจันทร์พลันรำพึง
ม่านดาวซึ้งประกายใจใฝ่รำพัน

   ช่างโดดเดี่ยวเปลี่ยวไว้ไร้นวลโสม
เคยเป็นโคมนำส่องสองสุขสันต์
เหลือดาวน้อยลอยอยู่ไร้คู่จันทร์
พราวแสงนั้นระห้อยย้อยอาลัย

   คล้ายตัวฉันบัดนี้ที่คอยเฝ้า
นั่งจับเจ่าเคล้าดาวเฝ้าอาศัย
อยู่เป็นเพื่อนคอยโฉมโน้มไฉไล
กาลผ่านไปเมื่อไหร่ได้คลอเคียง

   ดึกแล้วหนอน้ำค้างกลางเวหน
หยาดล่วงหล่นทาบกายไร้สุ่มเสียง
เย็นหนาวสั่นแต่ใจใคร่โลมเรียง
เหมือนไฟเพนียงสุมอกฟกช้ำใจ

   ดุจดาวน้อยระห้อยหวนครวญโสมเจ้า
ยากคลอเคล้าแสงส่องหมองสดใส
ค่ำคืนมืดจืดจางระหว่างภายใน
ดุจข้าไซร้ปั่นป่วนล้วนแต่คอย

   ตราบดาวน้อยลอยลับจับแนวฟ้า
โอ้ดาราพราวระยิบพริบแสงย้อย
ทอทาบฝากจากไปไร้ร่องรอย
แสนระห้อยหัวใจไร้คนมอง.

           แก้วประเสริฐ.