ฝนใจ

ตราชู

ฝนใจ
กลอนสุภาพ กลบทสุรางค์ระบำ
	ยามฝนมาฟ้าหมอง เห็นฟ่องเมฆ
แต่เอื้อเสกเอกสวยเมฆอวยสินธุ์
รื่นสุขใจใสเจิมฉ่ำเสริมจินต์
ขับร้อนสิ้น รินสมภิรมย์ทรวง
	หากเจตผองจองพิษกลับจิตผัน
ถอนโมหันธ์ หมั่นให้โดยไม่หวง
รักท่วมดลท้นแด ใจแท้ดวง
เปรียบราวสรวงร่วงสินธุ์อาบรินซึม
	ที่โศกคั่ง สังคมมิสมค่า
เพราะล่วงคราล่าเคร่งจ้องเล็งขรึม
เกลื่อนมณฑลหม่นทั่วดูมัวทึม
ยุคเดือดคราวด้าวครึ้มทุกข์ดึ่มครอง
	เห็นเมฆที่มีทั่วแต่มั่วถ่อย
อวดเขื่องทำขำถ้อย เฝ้าคอยถอง
แล้วทิ่มเนื้อเถือนำตามทำนอง
ยิ่งเปื้อนติดปิดต้อง เลวปองตุน
	ขอจิตตรงจงตรองรู้จ้อง ตรึก
อวยศรีนำสำนึกเข้าซึกหนุน
กุศลคงทรงค่าไป่ซาคุณ
ใคร่ค้ำจุน ขุ่นจิตก็คิดจาง
	เพียรฝึกจนฝนใจดับไฟจัด
เกิดพูนสัตย์พัฒน์สบทั่วภพสร้าง
แสงโชติปาณฉานปวงทุกช่วงปาง
เบิกเส้นทางสร้างถ่ายคือสายธรรม
(เขียนขณะฟังเสียงฝนหล่นซู่ซ่า อากาศกำลังเย็นสบาย ณ บ่ายของวันที่ ๒๔ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๕๕ ครับผม)
หมายเหตุ:
	กลบท สุรางค์ระบำ มีปรากฏอยู่ในหนังสือประชุมจารึกวัดพระเชตุพนครับ ผมอาศัยศึกษาจากหนังสือกวีนิพนธ์ รอยทราย บวกกับตำราชื่อ กลอนกล ซึ่งทั้งสองเล่ม รจนาโดยท่านอาจารย์วันเนาว์ ยูเด็น ครับผม