วันหนึ่ง ถึงจะสั้น แต่ทุกข์ฉัน นั้นล้นเหลือ นอนดิน กินก้อนเกลือ ไร้ผู้เอื้อ-เฟื้อเหลียวแล เกิดมา สองขาขาด กำพร้าญาติ ปราศพ่อแม่ สังขาร พานอ่อนแอ โดนลอยแพ ตั้งแต่เยาว์ กล้ำกลืน ฝืนคลุกคลาน เร่ขอทาน อาหารเขา งันงก ท่วมอกเรา มีใครเล่า จักเข้าใจ จากเด็ก เล็กพิการ ทรมาน เกินขานไข ความสุข สนุกใด ไกลยิ่งกว่า ไขว่คว้าดาว โดดเดี่ยว เคี่ยวผจญ หาเลี้ยงตน จนเป็นสาว เคราะห์ซ้ำ กรรมระนาว ถูกชายก้าว-ร้าวย่ำยี ทำร้าย ให้เปื้อนมล คนแล้วคน ช้ำป่นปี้ ติดเอดส์-เอชไอวี ยากหลีกลี้ หนีความตาย นี่หรือ คือชีวิต อำมหิต ผิดคาดหมาย ดิ้นรน ทนตะกาย คงเวียนว่าย ในน้ำตา วันหนึ่ง ถึงจะสั้น แต่ทุกข์ฉัน นั้นหนักหนา นั่งนับ จับเวลา รอสังขาร์ ด้วยอาดูร
26 มกราคม 2555 14:25 น. - comment id 1222140
ทุกคนเกิดมาเพื่อใช้กรรม ชาตินี้จึงต้องทำแต่กรรมดีเพิ่ม ครอบครัวสำคัญที่สุดค่ะ ถ้าพ่อแม่ไม่ทิ้งลูก เลี้ยงดูสั่งสอนให้ลูกเป็นคนดี ไม่เป็นภาระให้สังคม ความวุ่นวายจะไม่เกิดขึ้น ไม่มีใครทำชั่ว มีใจเมตตาต่อผู้พิการ ช่วยเหลือเขาไม่ใช่กระทำย่ำยีเพิ่ม
26 มกราคม 2555 15:45 น. - comment id 1222183
ทุกๆสังคมก็มีทั้งคนดีคนชั่วปะปนกันครับ คนมีโอกาสและคนด้อยโอกาส คนเอารัดเอาเปรียบและคนถูกเอาเปรียบ มันเป็นเรื่องแก้ยากเย็นครับ คิดว่าเป็นเวรกรรมแล้วกันครับ
26 มกราคม 2555 16:54 น. - comment id 1222203
นี่หรือคือชีวิต.. ใครลิขิตให้ผิดหนอ ? ลอยแพไร้แม่พ่อ ร่อนเร่ขอ ..รอเศษตังค์ นี่แหละ ..แพะชีวิต ที่ไร้สิทธิ์จะคิดหวัง วันวันแค่ประทัง แพะโดนขัง..คุกสังคม ! แจมโตยเน้อ..
26 มกราคม 2555 17:43 น. - comment id 1222236
เวลา ที่เหลืออยู่ อาจหดหู่ และเศร้าสร้อย ยิ่งช้ำ น้ำตาปรอย ก็ยิ่งหม่น สิ้นหนทาง ลองยิ้ม ให้ชีวิต บุญน้อยนิด หากคิดสร้าง กุศล อาจดลทาง ให้สุขสันต์ เมื่อบั้นปลาย
26 มกราคม 2555 17:44 น. - comment id 1222237
เป็นความทุกข์ทรมานมากจริง ๆ นะ
26 มกราคม 2555 18:10 น. - comment id 1222246
ตอบคุณศรีสมภพ ชีวิต ที่ติดขัด ทุกข์สาหัส อุบัติถม สังขาร ป่วยซานซม ยังถูกข่ม ถ่มน้ำลาย
26 มกราคม 2555 18:18 น. - comment id 1222248
ตอบคุณnok-yak เศร้าใจ ยิ้มไม่ออก มันจนตรอก ชอกช้ำหลาย สิ้นหวัง ซังกะตาย หมดความหมาย รอวายวาง
26 มกราคม 2555 18:20 น. - comment id 1222249
ขอบคุณๆผู้หญิงฯที่แวะมาทักทายครับ