* * * น้ำตา ใต้แสงดาว ^^" * * *

หิ่งห้อยน้อยใจ

 
ณ ค่ำคืน วันเพ็ญ เดือนสิบสอง
ริมฝั่งคลอง ผู้คน สนุกสนาน
เดินเคียงข้าง กันอยู่ ดูชื่นบาน
ภายใต้ลาน ดวงดาว พราวนภา
ได้แต่มอง ดูเขา เราเศร้าหมอง
ไร้คนครอง เช่นเขา เราไฝ่หา
เฝ้าคิดถึง คนไป ไกลสายตา
เขาไปหา คนอื่น ขมขื่นจัง
จมอยู่กับ สายน้ำตา พาช้ำจิต
ต้องแรงฤทธิ์ ความรัก ชักหมดหวัง
ในคืนเพ็ญ ถูกทิ้งไว้ เพียงลำพัง
เหมือนถูกฝัง ภายใต้ สายน้ำตา
เขาจะรู้ บ้างไหม ใครเจ็บช้ำ
จึงได้ทำ ไม่สนใจ ไม่ห่วงหา
ไม่มีแม้ สักนิด คิดนำพา
โทรกลับมา ให้รู้บ้าง ยังห่วงใย
ได้แต่คิด เสียใจ ในคนรัก
ไม่อาจหัก ใจจากเขา เราอ่อนไหว
ได้แต่เฝ้า คิดถึงเขา แล้วเศร้าใจ
เหมือนเป็นคน ไร้ค่า ไม่น่าจำ
เขาทั้งคู่ คงอยู่ อย่างมีสุข
เราได้ทุกข์ มากำนัล มันเจ็บช้ำ
มีรอยยิ้ม  ที่กล้ำกลืน ฝืนใจทำ
ถูกเหยียบย่ำ จิตใจ ให้ระทม
เขาจะคิด บ้างไหม ใครรออยู่
เขาจะรู้ บ้างไหม ใครขื่นขม
จะรู้ไหม มีใครรอ อย่างตรอมตรม
มีใครจม กับดักรัก ปักดวงใจ
น่าอนาจ ใจจัง ทั้งที่รู้
ก็ยังสู้ รักเขา เฝ้าหลงไหล
แม้จะรู้ ว่าเขา ไปเอาใจ
และห่วงใย คนที่ เขามีกัน
พาดวงใจ  แหลกสลาย กลับไปบ้าน
พาความราญ ร้าวใจ กลับไปฝัน
พาความทุกข์ ถมใจ ไปจาบัลย์
พาร่างอัน บอบช้ำ กลับรังนอน  ๚ะ๛