เลือดเนื้อเมื่อถูกลืม

สุนทรวิทย์

ฉันอาศัย ในกระท่อม เก่าซอมซ่อ
		ขาดทั้งพ่อ และแม่ คอยแลเหลียว
		เหลือแต่ยาย เลี้ยงดู เพียงผู้เดียว
		ขาลีบเหี่ยว มีกรรม จำอดทน
	
     		อยู่กับยาย ดิ้นรน มาจนสาว	
		ได้ยินข่าว แม่บ้าง เป็นบางหน
		ยายว่าแม่ มีผัวใหม่ อีกหลายคน	
		เลิกกังวล สนใจ ให้ป่วยการ
    			ส่วนพ่อฉัน นั้นยาย ไม่เคยเห็น			
  รู้แค่เป็น  คนงาน ร้านอาหาร
		ตอนแม่ท้อง พ่อผลุนผลัน อันตรธาน
		มิรู้บ้าน หลักแหล่ง อยู่แห่งใด
	
     		ฟังยายเล่า ทีไร หัวใจแป้ว		
 	ถึงหมาแมว ยังรักลูก ผูกพันใกล้
	 	ฉันกลับโดน ทิ้งขว้าง จนห่างไกล	
		เป็นลูกใคร ไม่อาจรู้ อดสูจัง
   			กระนั้นฉัน คงกระหาย ใคร่พบแม่
		อยากเยียวยา บาดแผล แต่หนหลัง
		แม่จ๋าแม่ ลืมชื่อ หนูหรือยัง		
		หนูเพียรนั่ง ชะแง้ รอแม่มา
						********************
	  		เสียงรำพัน ของเด็กสาว ชวนหนาวเหน็บ
 	แถมป่วยเจ็บ อนาถ ขาดรักษา
		วันวันทน เงียบเหงา เศร้าโศกา	
		กลืนน้ำตา จับเจ่า เฝ้าบนบาน 
	
 		    แม่ของเธอ อยู่ไหน ใครรู้บ้าง	
		ช่วยหาทาง บอกกล่าว ส่งข่าวสาร
		ว่าลูกเธอ ขื่นขม มานมนาน	
		นอนพิการ คุดคู้ อยู่บ้านนา
    			หากมีความ เป็นแม่ แม้กระพี้	
		จงเร่งรี่ เร็วไว กลับไปหา
		ให้ลูกได้ รู้จัก หน้าสักครา	
		อย่าเย็นชา ปล่อยปละ ควรละอาย
						********************
    			อีกหลายปี ผ่านพ้น บนความช้ำ
		เสียงครวญคร่ำ จำเจนั้น พลันเงียบหาย
		ได้ยินว่า เธอผ่ายผอม ตรอมใจตาย	
		เคียงข้างยาย ที่ม้วยมรณ์ ก่อนหน้าเธอ
    			ชีวิตหนึ่ง กำพร้า แต่ทารก		
 	ในหัวอก หดหู่ อยู่เสมอ
		ร่ำเรียกแม่ ทั้งตื่นหลับ กลับไม่เจอ	
		สู้พร่ำเพ้อ ถวิล จนสิ้นลม
   			บนโลกซึ่ง จำแลง ด้วยแสงสี	
 		คนอัปรีย์ ใจจืด กลับถืดถม
	 	มิรู้ผิด รู้ชอบ ตอบสังคม		
		ภาพระทม จึงปรากฏ มิหมดไป
   			เดียรัจฉาน ยังปกปัก รักลูกยิ่ง		
 	คนกลับทิ้ง เลือดเนื้อ เชื้อสายได้
		คนกับสัตว์ จัดชั้น กันอย่างไร	
		แท้จริงใคร พันธุกรรม ต่ำกว่ากัน